Een paar jaar geleden las ik In Nederland van Cees Nooteboom. Een wonderlijk werk van één van de grootste schrijvers van Nederland. Ik zal niet beweren dat ik het helemaal begreep. Maar het stond wel vol met mooie zinnen ©.
Deze week bespraken we op de boekenclub De Wetten van Connie Palmen. (Knaller van een boek ook, maar niet voor nu).
In de voorbereiding op deze avond, leerde ik dat Connie Palmen cum laude was afgestudeerd met een scriptie over…. In Nederland.
Palmen schrijft over schrijven, kunst, filosofie, de verschillen en overeenkomsten en meer. Cees Nooteboom doet dat met In Nederland ook. Kwartjes vielen.
Hier willekeurig zes van mijn favoriete markeringen (het boek staat er vol mee), uit In Nederland.
No notes.
- Tenslotte kun je altijd , zegt Horatius, vernietigen wat je nog niet gepubliceerd hebt, maar als ze eenmaal vertrokken zijn kun je de woorden niet meer terughalen. Dat was toen zo, en dan is nog zo.
- Ik wil wel schrijven, maar niet als schrijver bestaan, ik weet niet hoe je dat moet zeggen. Ik geloof niet in het nalaten van sporen, ik geloof meer aan dat gepeuter, aan dat dat ik vroeger als jongen al denken noemde, zonder dat het iets met denken te maken had, hoogstens met mediteren. Gedrukt worden is hardop mogen denken.
- Schrijven bestaat uit steeds hetzelfde vragen en filosoferen schijnt te bestaan uit steeds iets anders antwoorden, het is de inventarisatie van het antwoord.
- Schrijven is een kwestie van organisatie en dus van besluiten nemen, en een van van die besluiten is wat er wel en niet in een boek komt, en wanneer het af is.
- Binnen een paar minuten stond mijn boek om mij heen. Het nog niet geschrevene heeft altijd iets heel griezeligs, het trekt en zuigt. Eigenlijk is het een soort kramp. Niet geschreven levert dat wat er eerst niet stond een draderig soort melancholie op, die pas langzaam overgaat.
- Schrijven bestaat uit het geschrevene anders groeperen, er zitten altijd honderd schrijvers in je hand ook al weet je of wil je het niet. Daar is niets aan te doen.