De puin die Twitter heet

Dit weekend had ik de tranen in mijn ogen van het lachen van dit draadje. Het zijn reacties op de vraag: wat is de grappigste tweet die je kent. Het is goud.

Het is opvallend hoe vaak deze tweets worden ingeleid met zinnen als “ik denk hier meerdere keren per week aan”.

De allerbeste tweets zijn die met een paar korte zinnetjes een heel beeld kunnen schetsen en die je daarna altijd bijblijven. Rent free.

Twitter is een bijzondere plek, een bijzonder protocol.

En dan is er die andere kant. Die hele nare kant. Ik heb het niet eens over bewust polariserende stellingen, open racisme of oorlogsbeelden van dode kinderen (die er ook genoeg schijnen rond te zwerven op Twitter, maar die ik gelukkig nog nooit heb gezien).

Ik heb het over simpele dingen. Een columnist — Beatrice de Graaf — schrijft iets, niets ernstigs, een historisch gekaderd stuk over de (veranderde) rol en onze houding ten opzichte van humor. De redactie kiest vervolgens de meest prikkelende zin uit om het de wereld in te sturen: ‘Er wordt te veel gelachen’ en de rapen zijn gaar.

Want niemand leest blijkbaar het stuk, maar toch roep die ene zin bij heel veel mensen wel de behoefte op om in uiterst scherpe en vileine woorden direct reactie te geven.

Op iets dat ze niet gelezen hebben.

Want het kan simpelweg niet dat je het stuk leest en dan zo reageert, of: het kan wel maar dan heb je het niet begrepen. Maar er is op Twitter niemand om te vertellen dat je dan je mond moet houden en er is niemand die je weerhoudt om het stuk eerst echt te lezen voor je wat mag zeggen.

Want ik kan er dus niet bij dat er dan mensen zijn met pinned tweets over ‘heb lief’ en ‘heb elkaar lief’ die meest vuige zooi uitspugen op iets wat gewoon een historisch gekaderd stukje is met ruimte voor interpretatie.

Het zijn opvallend vaak mensen die denken te spreken voor een groep (wie is ‘we’ namelijk?) en die misschien niets liever zouden willen dan reactie van de schrijver, door ze aan te spreken en hun naam te noemen. Het aloude verhaal van erkenning en aandacht.

Mensen die niet lezen, mensen die zich niet in kunnen (willen?) denken wat een schrijver zou bedoelen, mensen die uitgaan van het slechtste, mensen die zo verlegen zitten om aandacht dat ze gaan schelden en tieren. En zich dan ergens in een flatje 5 hoog zitten te verkneukelen bij de paar likes die hun scheldpartij heeft opgeleverd. De kille armoede om hun armzalige ziel te warmen. Zo stel ik me dat ten minste voor.

Als ik mensen echt wil liefhebben, is het beter om niet op Twitter te zitten.

Woensdag begint de vastentijd. Ik weet al wel wat ik ga doen.