Wie mij kent, zal het misschien opvallen dat ik in een sociale setting (<- kijk, dat is zo’n woord) vaak Amerikaanse woorden gebruik. Ik excuseer mezelf (<- ook een anglicisme) met de gedachte dat dit komt omdat ik in Amerika heb gestudeerd. Dan mag het, toch?
Maar ik probeer er wel op te letten. Vooral wanneer ik schrijf.
Op mijn blog — en helemaal in mijn column — streep ik alles weg wat Engels is. Er zijn mensen die er een handje (<- spreektaal) van hebben om Engelse spreektaal overal doorheen te gooien. En dat kan lekker vlot en leuk lezen, maar fraai is het niet.
Soms glipt er bij mij wel eens wat doorheen. Zoals in deze post. Er staan twee Engelse woordjes in.
Ik weet precies waar het staat in de tekst want ik weet nog dat ik bij het schrijven dacht: “ach, deze ene keer kan het geen kwaad want ik ga deze post toch alleen maar aan een paar vrienden sturen”.
Maar wat wil het geval. Precies die post is gisteren gebruikt in een college over blogs. Dit appte de docent aan mij.
De studenten werd gevraagd naar mijn leeftijd:
Ze dachten dat de schrijver rond de 60 moest zijn, toen ik vroeg waarop ze dat baseerden wezen ze naar de zinsnede ‘perfectly good kleren’, wat zij zagen als gemaakt modern doen 😂😂😂
483.956 geschreven woorden, en juist die twee worden eruit gepakt om een beeld over mij te vormen.
Dit zijn van die dingen waarvan je ’s nachts naar het plafond ligt te staren.