Ik was eergisteren bij Beachy Head. Een ‘strand’ aan Engelse zuidkust bekend om de enorm stijle tientallen meters hoge kalk cliffs. Een plek met schitterende vergezichten maar ook een notoire plek als het gaat om zelfdodingen. Het is namelijk — volgens Wikipedia — de third most common suicide spot in the world.
Voordat je de cliff bereikt kom je eerst langs een eenzame telefooncel waarmee 24 uur per dag een hulplijn gebeld kan worden.
Ik weet niet hoe vaak hier gebruik van wordt gemaakt. De telefooncel leek buiten werking.
Wat ik wel weet is dat er nog steeds heel veel mensen deze plek kiezen om een einde aan hun leven te maken.
Als we arriveren, parkeren we naast de auto van The Beachy Head Chaplaincy Team die net hun ronde doen. Het lokale team voor crisisinterventie. Het is veelzeggend. Net als de voorkant van een auto die we even later onderaan in de diepte van de cliff zien liggen. Geen oud verroest stuk schroot, dit is vers. Het nummerbord steekt net boven de begroeiing uit. Hier is recent iemand met auto en al de cliff af gereden.
Wat zouden de laatste gedachten van deze persoon zijn geweest?
Wanneer we beduusd van deze indruk weer in onze eigen auto stappen en het smalle geasfalteerde weggetje op draaien, vergeet ik even dat ze hier aan de linkerkant rijden. Een wild toeterende en hard rijdende tegemoetkomer maakt me hier op de laatste seconde op attent en ik zie even geen andere mogelijkheid dan de auto vol in de berm te parkeren.
Save. Pfff.
Geen extra werk voor het Chaplaincy Team vanavond.
Drie mensen in de auto. Drie reacties.
Het was zo’n moment waarin je ontdekt wat je doet wanneer je met een penibele situatie wordt geconfronteerd. Een van de drie F-en. Fight. Flight. Freeze. Vechten, vluchten of bevriezen.
Bevriezen had niet geholpen.
Webmentions
[…] de bekende muzikant en kunstenaar, woont en werkt in Brighton en heeft — zeker de laatste jaren — een zwaar leven, hij verloor twee […]