Frans 8

Gister liepen we met z’n tweeën ergens heen en vroeg hij: wat denk jij dat ik voor m’n verjaardag wil?

Ik moest even denken. Ik kon van alles bedenken. Maar voordat ik antwoord kon geven, zei hij: een knuffel! En die kreeg ik toen ook.

Dat is onze Frans. De vriend. Onze kunstenaar in wording. Hij houdt niet van drukte. Of (onaangekondigde) veranderingen. Zo had hij gister bedacht dat hij het liefst zeven wou blijven. Want dat was toch wel een mooie leeftijd. Ik moest hem echt overtuigen dat acht ook best mooi is.

Hij is nog net niet vergroeid aan de heup met z’n beste maot B. en ook dat is Frans. En Frans heeft oog voor details, en vind overal en altijd muntjes en “dingetjes”.

Onze Frans bedenkt mooie woorden als “ongegroeid”, wanneer iets kleiner is geworden. Waar ik erg van kan genieten.

Daar waar z’n zus en broer altijd vooraan staan, overal voor in zijn, de leiding pakken, wacht Frans rustig af. Hij kijkt en observeert, hij houdt niet van verkleden, het woord nemen in een groep, of op de voorgrond treden. Geen poespas voor onze Frans.

Een spreekbeurt op school is dan ook een ding, maar als hij dan die drempel over is — als de knop om is, zeggen we vaak tegen elkaar — dan kun je de wereld met hem aan. Die spreekbeurt kwam dan ook helemaal goed, een negen.

Deze foto vond ik net in m’n telefoon van afgelopen donderdag. Ik wist niet dat hij die gemaakt had.