Heel vroeger, toen er nog een V&D in Zwolle bestond, vond ik daar als mini-Jan ooit op de bovenste verdieping een boek over The Beatles. Het was een dagboek. Met daarin per dag wat The Fab Four tijdens hun bestaan, precies op die dag deden. Waar traden ze op, welke nummers namen ze op, welke interviews gaven ze en meer. Elk detail stond er in. Ik weet het nog goed, per dag werd alles beschreven. Op 26 mei 1967 gebeurde er dit en dit en meer.
Ik was captivated.
The Beatles bestonden ongeveer 10 jaar en werden in die periode dus zo beroemd dat iemand jaren later met terugwerkende kracht nog zo’n dagboek kon maken. Het was fascinerend!
Ik sla heel erg aan op dit soort allesomvattende chronologische tijdlijnen.
Maar, het gaf me ook een soort existentiële angst, eentje die ik nooit goed van me af hebben kunnen schudden of: misschien heb ik dit al altijd gehad en kwam die door dit boek naar boven.
Hoe dan ook, ik denk heel vaak aan dit boek, en de paar minuten dat ik er doorheen heb gebladerd (meer was het niet).
Waar het in zit is dit. Dit boek was letterlijk geschiedenis. Van de meest beroemde band ooit. Alles wat The Beatles deden werd geschiedenis. Elke dag was geschiedenis. Ze maakten geschiedenis. Er waren geen gewone dagen. En het stond hier allemaal zwart op wit. Officieel, en onveranderbaar.
Dit boek gaf me dus het idee gaf dat je altijd zinnig bezig moet zijn, want dat wat je doet kan ooit beschreven worden.
Een beetje gek idioot idee natuurlijk, zeker als je The Beatles zelf wat beter leert kennen (kijken!). Dan leer je dat ze dat zelf helemaal niet zo zagen. Ze maakten gewoon muziek en plezier. Natuurlijk hadden ze wel door dat hun muziek heel veel invloed had en dat alles wat ze deden onder het vergrootglas lag. Maar ze waren beslist NIET bezig met dat er ooit iemand een dagboek zou maken, waarin een soort verantwoording afgelegd zou moeten worden over wat ze elke dag gedaan hadden.
Lang verhaal kort, ik ben er meer mee bezig dan The Beatles of dan goed voor je is. En dat werkt belemmerend.
Ik wil hier twee dingen over zeggen tegen mezelf:
- Hoeveel mensen denk je dat dat dagboek hebben gekocht en gelezen (wie leest er nou een chronologisch dagboek)? En dan nog: wat zou het uitmaken? Je kan niet een volgende Beatles worden door dit boek te volgen. Sterker nog, Paul, John, George en Ringo zouden misschien niet eens The Beatles zijn geworden als ze net iets eerder of later waren geboren. The Beatles zijn The Beatles door één miljoen verschillende variabelen. Die ook buiten de invloed van The Fab Four liggen.
- Denk aan Clark Gable.
Welk boek was het?
Ik heb nooit goed vast kunnen stellen welk boek dit nou precies was. Het zijn The Beatles, dus er zijn heel veel van dit soort boeken. Net als dat er van Bob Dylan tientallen zulke boeken zijn.
Maar met een beetje zoeken vanochtend denk ik dat het misschien deze zou kunnen zijn, aangezien die in die periode uitkwam (ik was nog jong). Maar elk dagboek over The Beatles zou waarschijnlijk het zelfde effect op mij hebben hebben gehad.
Ik denk wel dat ik een exemplaar op de kop ga proberen te tikken, al was het alleen maar om mezelf te overtuigen dat ik hier allemaal niet zo zwaar aan moet tillen.
Disclaimer: dit is typisch zo’n blog waarvan ik me afvraag wat jij als lezer hier aan hebt. Fijn dat je meeleest, terwijl ik hardop aan het nadenken ben en zaken voor mezelf op een rijtje zet. Ik schrijf iets, waar ik vaak aan of over denk, van me af. En dat raad ik iedereen aan! Dus zie dat als advies.
En dan ga ik een andere keer misschien iets vertellen over een zelfde soort boek, maar dan over U2. Dit boek las ik als tiener van kaft tot kaft en dit boek had nog véél meer invloed dan het Beatles dagboek.