Dit weekend kwam mijn oudste dochter (11) aan mijn bureau. Op mijn scherm stond precies op dat moment een of andere domme grap die ik niet zelf had opgezocht maar die door te scrollen op Twitter nou eenmaal in beeld was.
Altijd geïnteresseerd in alles, zag ik dat de woorden in die Engelstalige tweet haar opvielen. Woorden die ik zelf niet zou kiezen. Dus ik klikte het snel weg. En ze liet me haar tekening zien en we gingen over tot de orde van de dag.
Dit gebeurde allemaal in 5 seconden.
Maar het gaf me veel stof tot nadenken.
- Was wegklikken de juiste keuze? Gaf ik er daardoor juist niet meer aandacht aan?
- Ik realiseerde dat je niet kan denken: oh wanneer mijn kinderen x of y leeftijd zijn dan ga ik met ze in gesprek of dan ga ik zorgen dat ze dit of dat goed gaan begrijpen. Dat moment bestaat. Of anders gezegd: dat moment is al lang geweest. Dat moment is namelijk nu. Kinderen zien wat je doet, leest, kijkt en dat heeft 100 keer meer invloed dan alles wat je zegt.
- Ik zei in de eerste zin dat ik het echt zelf niet had opgezocht. In hoeverre kan ik het algoritme de schuld geven? Ik klik toch immers zelf die site aan. Dan moet je ook niet janken als je dingen ziet die je niet wil zien of die je kinderen zien. Toch?