Weet jij nog, die aardbeving? Nee, niet die in Marokko, maar die in Turkije begin dit jaar. Ruim 50.0000 mensen kwamen om het leven. Op het werk hielden we meerdere inzamelingsacties voor het Rode Kruis, en daarna dacht ik er nooit meer aan…..
Het kwam ook nooit meer echt voorbij, want er was elke maand weer een andere natuurramp, zo leek het. Of zo was het? Aardbevingen in Marokko, overstromingen in Libië, of zoals dit weekend weer een aardbeving in Afghanistan. Allemaal natuurrampen, terwijl op de achtergrond de oorlog in Oekraïne ook nog steeds aan de gang was. Anders dan natuurrampen zijn dat mensen die elkaar iets aandoen, zonder een uitzicht op een uitkomst. En, wat wij bijna gewoon zijn gaan vinden maar wat echt nog niet voorbij is (link is NSFW). Want kwaad moet bestreden worden.
En dan was er dit weekend. Ik kan er niets over zeggen dat niet al gezegd is en wil er ook niets over zeggen. Deze post biedt verder geen oplossingen of andere inzichten waar je wat mee zou kunnen, deze post is alleen een bevestiging: ik ben er en ik zie het.
Ik heb dingen gezien die ik niet wil zien en kan me niet voorstellen wat de mensen daar meemaken.
Het heeft me vanaf zaterdagavond tot nu al bezig gehouden. Ik ben aan het doomscrollen. En dat wil ik niet.
Soms wil ik met mijn kinderen het journaal kijken, om ze wereldwijzer te maken, maar ik kan het zelf soms niet eens meer kijken en ik vraag me af waarom ik ze meer over die wereld zou willen laten zien.