Het kan raar lopen. Zo kan het gebeuren dat je voor een zeer populaire Amerikaanse live televisieshow werkt en dat je daar — in pas je tweede seizoen — eigenlijk al één van de belangrijkste sterren bent. En dat komt dan vooral omdat je aanleg hebt voor imitaties van bepaalde presidenten.
De show waar ik het over heb is natuurlijk Saturday Night Live welke wekelijks door miljoenen mensen wordt bekeken, en op internet (Sunday Morning YouTube) zelfs vaak nog net even wat meer.
Maar ondanks dat succes, kan het dus tóch zo zijn dat je op een korte Europese tour gaat en je plotseling op een broeierige maandagavond in een klein komedietheater in Amsterdam op een podium staat om voor ongeveer 100 man je bathroom jokes (Johnson’s eigen woorden) te doen.
Ik zag het in ieder geval als een gouden kans, een kleine window in time waarin deze mogelijkheid bestond.
Want, James Austin Johnson is een supertalent. Ten minste, voor wat imitaties betreft. En voor mij zijn het niet eens de Trump of Biden imitaties die het doen, voor mij zijn het de Bob Dylan imitaties (natuurlijk):
Imitaties zijn het grote talent van Johnson. De show zelf is los en all over the place en het voelde daardoor meer als een try-out van verschillende grappen en genres dan iets coherents (voor een Netflix special zou er nog veel geschaafd moeten worden). Maar dit is natuurlijk clubcomedy, en niet een theater / cabaretshow zoals we die in Nederland gewend zijn. Dus dan mag dat.
Wat zeker mocht, was een 6 minuten durend bit over het nummer Highway Men. Absoluut genieten. Maar aan de reactie van het publiek kon ik opmaken dat ik mogelijk de enige was die dit nummer überhaupt kende, tussen alle hippe stadsmensen (“just one guy, uh?“). En ik behoorde waarschijnlijk ook tot een van de weinigen die de verwijzingen kon plaatsen die James Austin Johnson — opgegroeid in een hardcore conservative evangelical christianity-omgeving — maakte over kerk en geloof (omdat ik daar wel het een en ander van af weet). Of deze grappen nu goed waren of niet, laat ik even in het midden.
Mij zul je niet horen klagen over de vele niche musical impressions (dat is waar ik voor kwam!) waaronder Dirty Projectors of Anthony and the Johnsons (!). “Critical darlings from twenty years ago” zoals Johnson het noemde. Niemand doet dat! Maar ik denk wel dat veel van die referenties moeilijk een ingang vonden in Europese oren waardoor de grappen soms plat vielen.
Al met al was het wat ik er van verwachtte. En ik ben blij dat ik hem live kon zien en nog steeds oprecht verbaasd dat hij gewoon in Boom Chicago was te zien. Want vanaf volgens seizoen zullen er weer miljoenen mensen naar hem kijken bij SNL als hij de rol van Trump of Biden op zich neemt. En dan is dat theaterzaaltje in Amsterdam plotseling heel ver weg. Maar voor de échte comedians maakt het niet uit of ze voor een miljoenen publiek optreden of 100 man. En JAJ is zo’n comedian.
Ze doen het omdat het moet, omdat ze niets liever zouden willen. Maar dat wil niet zeggen dat het makkelijk werk is. Zo vond ik het opmerkelijk dat James aan het eind van de show zei “come say hi, and if you have a little cash I have poster I can sign for you”. En in tegenstelling tot een muzikant die nog plaatjes of shirts kan verkopen, moet een comedian natuurlijk toch wat, maar dit klonk wel als sappelen. Showbizz is hard werken! En precies dat, zag ik niet aankomen: iemand waar wekelijks miljoenen mensen naar kijken en die overloopt van talent en een van de sterren van SNL is, was aan het leuren met posters. Het kan raar lopen.
Wat me overigens vooral ook zal bijblijven van deze avond is mijn wandeling van Rokin naar Boom. Ik kwam in een ander deel van de stad, dan waar ik normaal kom, net even buiten de bekende plekken. Zo heb ik nog een tijdje staan praten in een tweedehands boekenwinkeltje-in-een-kelder met een Amerikaanse dame vertelde over hoe zij de poet June Jordan naar UC Berkeley had gehaald (mijn lengte is altijd een goeie kickstarter voor een gesprek). Of het waar is weet ik niet. Maar dat geeft niet. Amsterdam op een broeierige rustige maandagavond heeft iets charmants. Vier sterren.