In 2017 kreeg Kazuo Ishiguro de Nobelprijs voor Literatuur. In zijn lecture (het praatje dat de winnaars doen) zei hij o.a. het volgende:
Ik heb hier de nadruk gelegd op het kleine en het privé, omdat dat in essentie is waar mijn werk over gaat. Eén persoon die schrijft in een stille kamer, probeert contact te maken met een andere persoon, die leest in een andere stille – of misschien niet zo stille – kamer. Verhalen kunnen vermaken, soms onderwijzen of een punt beargumenteren. Maar voor mij is het essentiële dat ze gevoelens communiceren. Dat ze een beroep doen op wat we als mensen delen over onze grenzen en kloven heen. Er zijn grote glamoureuze industrieën rond verhalen; de boekenindustrie, de filmindustrie, de televisie-industrie, de theaterindustrie. Maar uiteindelijk gaan verhalen over één persoon die tegen een ander zegt: Zo voelt het voor mij. Kun je begrijpen wat ik zeg? Voelt het ook zo voor jou?
Kazuo Ishiguro