Het is diep in blessuretijd. En ruim 8,5 miljoen Nederlanders voelen dat de tijd dringt. Iemand in het stadion voelt het ook. Hij is niet blij.
De camera kiest hem uit.
Hij is gekleed in een remake-shirt van de EK finale van 88. Woest kauwend drukt hij de schouders lichtjes naar achteren. En dan legt de camera twee gebaren vast. De eerste is de man die met een venijnige blik afkeurend op zijn pols wijst en daarna, daarna hèt gebaar. Vergezeld van twee woorden.
De woorden zijn overbodig.
Honderden miljoenen wereldwijd zien het. Er zijn geen ondertitels nodig. Hier wordt universele taal gesproken.
Stop met tijd rekken.
De man is direct onderdeel van het collectieve geheugen. Symbool voor frustratie en boosheid.
Memes hebben een aantal kenmerken. Meer dan eens spreken ze een universeel gevoel aan. Maar nog vaker zijn ze een schakering van subtiliteit en inside joke. Je moet het snappen, aanvoelen, precies zonder dat er uitleg nodig is. Een frons, blik of houding.
Dat was dit niet. Daarvoor was het gevoel te eerlijk. De emotie te duidelijk.
Maar emoties zijn momentopnames. Middelvingerman weet dat ook.