Nog een keer over het logo en Urker identiteit

Ik wou vandaag over andere dingen schrijven, maar het nieuwe logo van de gemeente Urk bleef ook gister de gemoederen bezig houden. En dat wil ik vastleggen.

Lees hier het eerste artikel:

Het nieuwe logo van de gemeente Urk

En hier het tweede artikel:

Een gekke dag op het Urker internet over een logo

En wat gebeurde er gister?

• De teller van de petitie staat inmiddels boven de 1000.
• Het artikel werd het meest gelezen artikel ooit op deze site
• Er verschenen remakes van het nieuwe logo en compleet nieuwe logos:

• Iemand dacht dat kan handiger: en er verscheen een heuse logo generator: https://logo-urk.nl/

• Er waren meer ideeën, allemaal variaties op het nieuwe logo:

• Meerdere omroepen pikten het nieuws op, en zo werd het logo gisteravond ook besproken op RTL.
• Wat opviel in de berichtgeving is dat zonder fact-checks van alles de wereld in wordt geslingerd. Want ik heb gezien dat het logo 500, 5000 en 50.000 gekost zou hebben.

• De Flevolandse logo’s werden ge-ranked op deze blog, en wat bleek: het nieuwe logo is een van de beteren! Daar kunnen andere gemeenten nog een puntje aan zuigen.
• Dumpert deed mee net als Reddit op meerdere plekken.
• De NOS Story op TikTok en YouTube werden veel bekeken.

En er werden ook echt goeie vragen gesteld:

Er was dus weer veel om Urk te doen. Want, natuurlijk, Urk is hot. En zo’n nieuwtje doet het dus goed. Rumoer, tumult over een logo. Op een dorp als Urk. Koddig immers.

Maar waarom dan?

Maar de vraag die nergens wordt gesteld: waarom leeft dit zo? In het artikel van gister noemde ik al dat dit alles met identiteit heeft te maken.

Gister kreeg ik een epistel aangereikt van iemand waar veel in zat. Ik mag niet het hele stuk doorplaatsen, maar ik ga hier wel de kern van plaatsen:

Wat als deze reuring niet alleen gaat over esthetiek, maar over een dieperliggende vraag naar en over identiteit?

De geschiedenis van Urk is een ’traumageschiedenis’; een verhaal waarin externe invloeden en beslissingen van buitenaf bepaalden wie wij mochten zijn. Onze reacties op die veranderingen zijn overlevingsreacties geweest. Het heeft ons vindingrijk gemaakt. Het heeft ons een gemeenschap gemaakt die nieuwe mogelijkheden vindt en in staat is om zeer effectief om te gaan met tegenslag. Kortom: het grote verhaal van Urk is wat mij betreft niet een verhaal van visserij, het is een verhaal van veerkracht en trauma verwerking door ondernemerschap en innovativiteit.

Urk staat wat mij betreft op een kruispunt. Toen ik het boek(je) ‘de ontdekking van Urk’ las, las ik een verhaal van vergane glorie. Een verhaal van traumatische en heroïsche verhalen. Maar het boek leest ook als een weergave van leegte en een zoektocht naar wie we echt zijn, door de manier waarop het onze geschiedenis beschrijft als fragmentarisch en worstelend met verlies van tradities en richting. Want, wat als ‘al die sterke fundamenten’ verdwijnen? We zien veranderingen in de traditionele visserij (lees, die is praktisch niet meer bestaand), we worden meer en meer een seculiere samenleving, gebouwd op cultuurchristendom. De invloeden ‘van buitenaf’ worden steeds sterker. We liggen niet meer ‘veilig’ opgesloten in de zuiderzee en er zijn maar weinig nieuwe trauma’s die onze economie keihard raken. Kortom; onze ‘superpower’ wordt nog maar weinig geprikkeld. Dat brengt onzekerheid over wie we als gemeenschap willen zijn, of sterker nog, wie we als gemeenschap mogen zijn.

Dat laatste is ‘de traumatrigger van Urk’. De verhalen hebben ons geleerd dat we op onze hoede moeten zijn. Er kan zomaar iets gebeuren, buiten onze invloedssfeer en ineens is alles anders. Daarom denk ik dat juist op Urk er heel sterk / traumatisch gereageerd wordt op (sommige) veranderingen.

Anonieme bron

Ik denk dat hier veel waarheid in zit.