Tot mijn verbazing vond ik deze week tussen mijn WordPress concepten een compleet blog van ongeveer 1400 woorden. Ik was min of meer vergeten dat ik die had geschreven in mei 2020. De titel: Tien kenmerken van complotdenkers. Op dat moment een vrij actueel thema en iets waar ik mee bezig was.
Ik denk dat ik dat artikel toen niet heb gepubliceerd omdat in diezelfde week mijn bebe overleed. Ik was met andere dingen bezig en vergat zo de blog.
Ik heb deze week een paar keer op het punt gestaan om deze toch te publiceren. Bijvoorbeeld vandaag. Woorden mogen vrij zijn. Maar toch doe ik dat niet.
Wanneer ik het lees sta ik nog steeds achter de inhoud. En als ik het artikel toen wél had gepubliceerd, dan had ik die nu niet offline gehaald. Maar er is iets in de toon dat me niet bevalt, iets dat niet aansluit bij andere blogs die ik nu bijna een jaar lang dagelijks schrijf.
De meeste van mijn blogs hebben een ondertoon van optimisme en verwondering, aangejaagd door nieuwsgierigheid. Ik proef dat niet in dat concept blog. Het is alsof de balans niet goed is.
TLDR
Lang verhaal kort; ik merk door dagelijks een stukje te schrijven iets meer van een eigen vorm ontstaan. Een eigen geluid gaat misschien wat te ver, maar wel een eigen graadmeter. En dat is winst.
Het is deze maand een jaar geleden dat ik de keuze maakte elke dag te bloggen en ik ga daarom deze maand een paar blogs over bloggen schrijven (meta!) en zo hardop en publiek nadenken over bloggen.