Ik schreef al eerder over de queen. En de laatste weken was er natuurlijk elke dag nieuws over de queen.
Ik las in die eerste week, tussen de honderden hot takes, dank memes en huilposts vlak achter elkaar de volgende drie tweets waar ik het denk ik wel mee eens ben. YMMV.
Het is in allerlei nieuwsuitzendingen al gezegd; wat mensen raakt is niet alleen de dood van de queen zelf — de vaste waarde die er altijd was — als wel het einde van een tijdperk wat hiermee samenvalt. Of iig wat deze gebeurtenis significant maakt (de letterlijke betekenis van dit woord): een waterscheiding moment. Zij was het laatste overblijfsel van een oude tijd, die nu echt definitief afgesloten lijkt zijn.
Niet alleen in Engeland, maar ook wereldwijd zal er waarschijnlijk nooit meer een monarch opstaan met grotere bekendheid, meer invloed of een langere regeerperiode. Of een monarch die een meer uitgebreide begrafenis krijgt.
Wat er gister op TV te volgen was, was 70 years in the making en volstrekt uniek. Psalm 42 die aan zoveel miljard mensen tegelijkertijd wordt doorgegeven. Zoiets gaan we nooit meer meemaken. Daar lijkt onze wereld te veel voor verandert. En vooral het besef over dat laatste — iets dat niet meer terugkomt, iets dat gister samen met de queen ter ruste werd gelegd — katalyseert de reeds aanwezige emoties.
Emoties die zich uiten in bloemen gooien en zacht applaus naar een voorbij rijdende lijkwagen. Voor mij zelf sprong er uit dat ik me moeilijk een andere gebeurtenis kan voorstellen waarin geloof zo’n prominente plek krijgt en waar zoveel mensen tegelijkertijd naar kijken. In die zin was dit het grootste mondiale evangelisatiemoment ooit. En alleen dat al maakte het uniek.