Grote steden zijn gekke dingen. Ze krioelen, borrelen en pruttelen aan alle kanten en ze trekken mensen aan. Heel veel mensen. Wat op zijn beurt ook weer andere mensen aantrekt (lijkt op Lindy). Het helpt overigens wel als je een grote toren hebt. Het liefst, een hele grote toren.
Grote torens hebben eigenlijk geen nut, anders dan dat ze groot zijn. En dat trekt dus mensen aan. Staalconstructies van ruim 300 meter met een karakteristieke vorm doen dat nou eenmaal. Kinderen hoef je trouwens niet uit te leggen wat er bijzonder is aan de Eiffeltoren, die snappen uit zichzelf al dat het bijzonder is.
En dat is het ook. Nog steeds. De toren die slechts 20 jaar zou staan, staat ruim 130 jaar later nog steeds (zei iemand Lindy?). En het staat in de top 5 van bekendste bouwwerken ter wereld.
Tegenwoordig is het hele terrein afgeschermd en moet je eerst een goed uur in de rij voor alleen nog maar de security. Dan pas ben je binnen en kun je kiezen vanaf welke voet je omhoog wil, en hoe. Traplopend of met de lift. We kozen de trap (deze rij leek ons sneller), en ook daar hebben we nog weer ruim 1,5 uur in gestaan. Daarna is het klimmen naar boven. Ik maakte me zorgen dat de kinderen zouden klagen maar die vlogen voor me uit. Ik had het er zelf zwaarder mee. Je klimt naar de eerste verdieping, met restaurants en winkels en al een bijzonder uitzicht. Daarna door naar de tweede verdieping. Iets kleiner, net weer iets spectaculairder uitzicht. En daarna met de lift naar de top.
Op de top kijk je het verst weg, maar is alles even groot. Zo zie je op de eerste en tweede verdieping duidelijk de Sacré-Cœur uitsteken boven de rest. Op de top zie je dat niet meer (hoe hoger je komt, hoe meer alles beneden op elkaar lijkt. Vul deze zelf maar in.)
We hebben op de top de kinderen aangewezen waar ik hun moeder ten huwelijk heb gevraagd. De fotos houden we voor ons zelf.
Daarna flaneren langs de Seine. In Parijs heeft elke meter een verhaal want er staat er een beeld of bijzonder gebouw. U kent het wel.
Zoals elke stad een eigenheid heeft, heeft Parijs dat ook. Ik heb een aantal dingen gezien die ik niet ken van andere steden, zoals mensen die spontaan dansen op straat. Ik zie dit eigenlijk ook alleen in Parijs gebeuren. Het past bij deze stad. Ergens anders zou het gemaakt voelen.
Er is meer te vertellen. Over de tuinen bij het Louvre, straatartiesten, pickpockets, de Metro, station Ourcq, de Vrijheidsvlam (wat tegen wil een dank een skaverottig herdenkingsmonument is geworden voor de vlakbij overleden Lady Di) en meer.
Misschien een volgende keer. Nu de fotos.
