Een principe handhaven is per definitie ongemakkelijk. Anders was het geen principe.
Principes hebben op korte termijn vaak nadelige invloed op je mogelijkheden, maar op lange termijn leveren ze iets op — het doel. En in dat paradoxale spanningsveld tussen opoffering en wat het oplevert zit precies de waarde van een principe.
Er lijkt zelfs een evenredige relatie te zijn tussen wat een principe mag kosten en wat de waarde daarvan is.
Sterker gesteld: als je principe je veel kost, dan is het ook wat waard.
En als je principe niets mag kosten — of als je die kosten niet wil opbrengen — dan is je principe mogelijk niet veel waard. Of, is het misschien geen principe?