Dit is een post in een serie waarin ik hardop aan het nadenken ben over bloggen. Deze blogs hebben een wat minder gestructureerd karakter en zijn een verzameling van gedachten.
Een observatie
Ik merkte eerder al op dat lange, gerichte, artikelen op mijn site met een beetje promotie het meeste verkeer opleveren. Dit kan zijn omdat ik dit zelf actiever promoot (ik heb er immers meer tijd in gestopt) of omdat er simpelweg meer is om te delen.
Mijn dagelijkse blogs zijn meestal kort, terwijl de tractie dus komt van de longreads.
En ik zou misschien wel elke dag een longread willen schrijven, maar dan moet ik beroepsblogger worden. En voor zover ik weet is er nog niemand in Nederland die leeft van bloggen?
Deze blogs lijken misschien te impliceren dat ik aan nadenken ben over hoe ik zoveel mogelijk verkeer kan genereren en zoveel mogelijk eyeballs te grabben. Maar dat is niet mijn primaire doel is — zoals ik al vaker heb geschreven.
Maar, natuurlijk is het leuk als mensen lezen wat ik schrijf. Dat mensen net zo enthousiast worden als ikzelf over een onderwerp. Bloggen is in die zin enthousiasme delen. Enthousiasmeren als je wil.
Enthousiasmeren of manipuleren?
Het spanningsveld tussen enthousiasmeren en manipuleren is echter een precair iets. Deze balans is namelijk wat me zo tegenstaat in de meeste sociale media (maar net zo goed in sommige blogs); de overduidelijke clickbait manipulatie met het hijgerige objectief: views, clicks of likes. Het primaire doel is niet meer: iets maken van waarde, het doel is: hoe maak ik iets dat viral gaat (zodat ik bevestigd kan worden in mijn bestaan. WITNESS ME!).
En de meeste mensen lijken bereid hun ziel integriteit daarvoor te verkopen. Iemand nog een ice-bucket of bottlecap challenge?
Er is hier overigens een rare paradox aan de hand. Want aan de ene kant denk ik dat mensen juist een heel goed afgesteld zintuig hebben om nepheid te herkennen. Dat wordt bevestigd doordat mensen altijd aanslaan op authenticiteit. Terwijl aan de andere kant juist hele volksstammen met open ogen in clickbait trappen. Misschien verklaart dit waarom authenticiteit tegenwoordig nóg meer waard lijkt te zijn dan voorheen, omdat het een vorm van boetedoening is geworden voor alle rotzooi waar ons zwakke zieltje de hele dag — met vol bewustzijn — in trapt.
Ik vraag me ook al een tijdje oprecht af of het fijn afgestelde nepheid-zintuig van mensen niet dusdanig in de war of afgestompt is geraakt door alles wat de hele dag voorbij komt waarin juist vaak authenticiteit geveinsd wordt (kijk mij zweten in de gym, kijk mij janken, kijk mijn baby, kijk mij hardop spontaan lachen op een foto die 1000x over gedaan is etc.). Omdat authenticiteit scoort is authenticiteit het eerste slachtoffer in gevecht om de views. Waardoor het begrip authenticiteit dus een karikatuur wordt van zichzelf.
Het meest duidelijke voorbeeld hiervan is de reality ellende die over je heen wordt gestort wanneer je een TV aan zet, of die nou Meiland, van der Meijde of Gilles heten of gaat over een dorp gaat dat Urk heet. Het principe is altijd hetzelfde: kijk eens hoe gewoon ze zijn! Zo echt! Zo zichzelf! Maar het zijn natuurlijk karikaturen.
Maar dat terzijde.
Samenvattend. Content die mij het meest aanspreekt, is content gemaakt door iemand die er oprecht enthousiast over is. Dus ik wil iets maken, van waarde, dat ik zelf zou willen lezen en waar ik iemand deelgenoot maak van mijn enthousiasme.
Dus?
Waarom ik hardop aan het nadenken ben over dit onderwerp komt ook door iets wat ik Seth Godin (wie anders?) laatst hoorde zeggen.
Het gaat over waarom je iets maakt. Bijvoorbeeld een blog.
What I argue in the practice is the only reason to do creative work is to ship it. And the only reason to ship it is to cause a change to happen. That if you would like to entertain yourself with your own work, I think that’s great. I’m hesitant to call that creative work. I’d rather call that an artful hobby. And I think there’s nothing wrong with those. We need lots of those. But if you’re shipping this creative work, you’re doing it for a reason, you’re taking up space, you’re taking up time, you’re intersecting with other people, why? To make a change happen. And that’s really hard for some people because they don’t want to be responsible. But if we’re going to put it into the world, we are responsible. We set out to make a change, here it is.
Seth Godin
Seth knoopt hier in een paar zinnen een aantal belangrijke dingen aan elkaar. Het wat en het waarom. Hij stelt dus dat de enige reden om iets creatiefs te doen, is het omdat je het met andere mensen deelt (mijn losse vertaling van shippen). Ik denk dat ik dus wel kan stellen dat bloggen geen artful hobby is, want ik ship.
En ik ship omdat ik dus iets wil bewerkstelligen. Zo stelt Seth. Iets doen omdat je het leuk vindt, is een hobby en hou je voor jezelf. Het feit dat je shipt, maakt dat er een doel is. Ik vraag me wel af wat dat precies is. Het idee is om dat scherper te krijgen voor mezelf, door er over te bloggen (hoe anders?).