Wanneer iemand met dichterlijke kwaliteiten zijn uiterste best doet om een roman te schrijven, dan kan dat twee kanten op vallen. In het geval van Cees Nooteboom viel het de goede kant op, en heeft hij met Rituelen een bijzonder werk afgeleverd. Je hoeft slechts een paar pagina’s te lezen om te begrijpen dat niet iedereen zo kan schrijven. De ideeën, de observaties, de duidingen, de woordkeuzes. Het duidt allemaal op een bijzonder talent.
Nooteboom wijst in vele richtingen als het gaat om motto of thematiek. En kiest bewust voor een polyinterpretabel boek. Waardoor er een bepaalde gewichtigheid van de pagina’s druipt. Een gewichtigheid die het altijd goed doet in literaire kringen, om eindeloos te debatteren over de betekenis van het alles. Dat laat ik hier maar even achterwege.