Schrijven is herschrijven, dat is bekend.
Maar herschrijven kost tijd. En bij bloggen is de tijd tussen het schrijven en drukken op het blauwe Publiceren knopje rechtsboven vaak maar een paar minuten. Dat maakt bloggen spannend.
Wanneer ik iets schrijf en ik leg het een tijdje weg, dan zie ik meestal pas na een paar dagen wat er niet goed is. Een paar verse ogen — ook al zijn het mijn eigen — helpen om het werk beter en scherper te maken. De emotionele binding die er op moment van schrijven t.a.v. zinnen of woorden is, is er dan niet meer. Ik kan meer onbevangen lezen en beter zien wat er niet hoort.
Want schrijven is vooral schrappen, en schrappen is weghalen wat er niet hoort. De zinnen die er zo lekker uit kwamen of lekker klinken maar die het verhaal niet helpen. Schrap ze.
Bloggen dwingt om sneller te leren schrappen.
Case in point: de titel van deze blog was eerst Kill Your Darlings. Vond ik echt lekker klinken. Maar bij de laatste alinea kwam ik erachter dat dat niet helemaal paste bij wat ik bleek te willen zeggen. Ik kon mijn blog er op aanpassen, of de titel. Het werd de titel. Ook had ik een zin over Philip Roth er in, maar die leidde alleen maar af. Schrap. Daarnaast was de volgorde compleet anders. Schrap.
