Tijdens de Olympische Spelen van 2016 waren de Jamaicaanse sprinters — met Usain Bolt als in de gelederen — onaantastbaar. Daar was geen discussie over. Wat eigenlijk interessanter was, wie waren the best of the rest?
Tot ieders verbazing bleek dat bij de 4 x 100m estafette Japan te zijn.
Een land zonder echte sprint historie, finishte als tweede — in een Aziatisch record — achter Jamaica, en voor Canada, die als derde eindigden.
De sprintwereld was stomverbaasd. Japan?! Hoe dan?
De japanners wonnen op techniek en teamwork.
Ze hadden niet de vier snelste lopers. Dat wisten ze.
Maar wat ze wel hadden was een betere techniek om het stokje door te geven.
Japan had goed nagedacht en gerekend en geoefend op de meest optimale manier van het stokje doorgeven. En in een race waar het om tienden en honderdsten gaat, gaf dat juist de doorslag. Als je de race bekijkt zul je zien dat alle teams het stokje net even op een andere manier doorgeven (bovenhands) dan Japan (onderhands).
Japan was realistisch over waar het goed in was (techniek en teamwork) en eerlijk waar het minder goed in was (sprinten), en door met die kennis na te denken over waarmee ze verschil konden maken (techniek verfijnen, niet harder sprinten) deden ze wat niemand verwachtte.
NB dat dit niet zonder risico is, bleek bij de Spelen van 2021, toen de stokjes overdracht voor Japan juist mis ging. Maar daar hebben we het nu even niet over.