In Amerika had je begin jaren 90 veel gitaarmuziek. Met bands als Nirvana, Pearl Jam, Stone Temple Pilots, Sonic Youth, Pixies en meer, heel veel meer.
In Engeland echter, broedde wat anders. Daar had je in de jaren 80 bands zoals New Order, Depeche Mode en OMD. Bands die muziek maakten met synths. En ergens was hierdoor het idee ontstaan dat gitaren misschien wel klaar waren toen de jaren 90 aanbraken. Niets was minder waar. Of zoals Andy McCluskey van OMD het ooit verwoordde in een documentaire (die ik nu niet terug kan vinden):
In the mid 90s everybody decides that guitars are back in, synthesizers are somehow old-fashioned and you get Oasis! Horror.
Link (dank trouwe lezer!).
Misschien was het wel tegenreactie op de synths, misschien was het wel het Engelse antwoord op het Amerikaanse gitaargeweld, maar het was hoe dan ook een kickstart voor een opleving van gitaarmuziek op het Britse eiland.
Alles is cyclisch of rijmt. Dus nu ik een soort voorzichtige comeback merk van de early 90s grunge sound bij bands als Wunderhorse en met de reunion tour van Oasis, houd ik mijn ogen open voor iets anders.
Ik hoop op bands als Suede.
Want terwijl Blur en Oasis om de kroon streden, waren de bands er om heen eigenlijk veel interessanter. Bands als Pulp maar in het bijzonder Suede. Bands met een eigenheid.
Er is één band op dit moment die iets van deze flair heeft, en dat is de Ierse band Fontaines D.C. Wat bedoel ik dan?
Neem bijvoorbeeld dit optreden van Suede bij TOTP. Iedere echte rock-act haat het playbacken dat TOTP afdwingt. Maar dit was nog steeds gaver dan Oasis. Want ze menen het.
Het is quintessential Brits, het is urgent, beetje high brow, camp, maar met een ongelofelijke coolness. Een eigenheid. Geen angst. Zo doen wij dit. We are the pigs.