In mijn concepten zwerft al 10 jaar een stukje tekst met de volgende titel.
Het stukje tekst zijn een paar losse zinnen, steekwoorden, om een verhaal om heen te bouwen. Een verhaal over 4 mei. De aanleiding was dat er een en ander speelde rond Dodenherdenking. Net als vandaag.
Waarom heb ik er toen geen verhaal van gemaakt? De titel van deze post is een vraag die ik hardop aan mezelf stel.
Misschien had ik geen zin in ‘gedoe’ of misschien wist ik niet ik niet goed genoeg wat ik er eigenlijk echt van vond (het eeuwige twijfelen). Of misschien vond ik dat nog een mening een beetje overbodig was, er waren er al zo veel. Of misschien wil ik alleen dingen opschrijven die ik over 10 jaar nog steeds vind? Het zou namelijk zomaar kunnen gebeuren dat je van mening verandert over onderwerpen na verloop van tijd.
Misschien was het wel een beetje van alles. En daar zou ik dan voor vandaag bij kunnen laten. Maar ik wil een tandje dieper.
Ik heb die steekwoorden net voor het eerst in 10 jaar weer gelezen. En tussen de halfbakken zinnen door, glinstert het diamantje van wat me eigenlijk stak.
Want hoewel de aanleiding toen anders was dan nu, was wat me stak eigenlijk hetzelfde als vandaag: namelijk dat het op mij overkomt dat alle argumenten die ik hoor niet oprecht klinken.
Het is die in schijnbaar goede bedoelingen verpakte valsheid waar ik op aansla.
[Hier stond een stuk tekst die ik heb weggehaald, maar die mij wel geholpen heeft het voor mezelf helderer te krijgen]
Misschien heb ik er 2014 niet over geschreven omdat vandaag een dag is om stil te zijn.