Wat moet je met al die oude foto’s?

Dit is een vraag die al langer rondzingt in mijn hoofd.

Zoals je ook aan deze twee concepten — van september en afgelopen week — kan zien.

En de beste manier om van deze jeuk af te komen is door er wat over schrijven.

Ik heb de titel niet bedacht

Een paar jaar geleden, installeerde ik eens een nieuwe computer voor een kennis (harde schijf overzetten etc.) en ik vroeg: waar wil je dat ik die mapjes met foto’s neerzet?

Waarop de moeder uit de keuken antwoordde: man gooi weg, wat moet je met al die oude foto’s?!

Ik was completely floored.

Om allerlei redenen. Want welk ander doel dienen foto’s? En waarom zou je die niet willen bewaren? Daarom maak je ze toch?

Ik snap niet waarom je überhaupt foto’s maakt, als je ze toch weggooit.

Of het maken zelf moet een intrinsieke waarde hebben. Maar dat was hier niet het geval.

En nog iets, “oude foto’s” is een pleonasme. Want foto’s zijn altijd oud. Je kan geen foto’s van de toekomst maken.

Om even wat context te schetsen, dit was een huis zonder boeken, zonder historie, alles keurig aangeveegd en op orde. En waar de krant van vandaag (als die er al is, want een krant is wel rommelig he!) zeker te weten morgen in de container ligt, zo niet eerder. En waar geen tijd en ruimte is voor OUDE foto’s. Stel je voor!

Ik denk dat voor hun foto’s iets waren voor de week NA je vakantie om aan mensen te laten zien, en daarna direct weg te gooien zoals het neonkleurige armbandje van het resort.

Ik probeer niet te oordelen, maar — suprise — ik sta hier anders in. Ik bewaar alles en was dan ook een paar dagen van de leg.

Maar

Maar (er is altijd een maar) ik begin ze toch steeds beter te begrijpen. En denk dus vaak aan die uitspraak.

Want: die mensen torsen geen verleden met zich mee en … leven in het ~nu~?

Terwijl mijn fotofolder op mijn harde schijf alleen maar groeit en groeit. En ik durf niet naar de teller te kijken maar die gaat richting de 200.000.

Ik kan zeggen dat het bijna niks kost om op te slaan. Want voor een paar tientjes kan ik waarschijnlijk nog een miljoen foto’s opslaan. Maar toch kost het wel iets. Ergens is het een soort groeiende mentale last.

Een immer groeiende stapel foto die steeds onmogelijker wordt om te bekijken of sorteren. En schiet het dan ook niet het doel voorbij?

Ik weet ook niet zo goed wat ik er mee moet. Komt er een moment dat ik GEEN foto’s meer maak en dat ik achter geraniums ga zitten, alleen maar oude foto’s kijken? De ervaring tot nu toe leert echter dat ik alleen maar MEER foto’s maak.

Iets

Ik heb op mijn telefoon 3 verschillende widgets die me elke dag Herinneringen laten zien. Dus willekeurige foto’s (van m’n telefoon, uit m’n Google Photos, maar niet die uit 2005 want die staan alleen op een schijf…) En mijn wallpaper verandert continue. En dat zijn leuke gimmicks en manier om IETS met een deel van die foto’s te doen en ze willekeurig af en toe tegen te komen.

En dat komt ook vooral omdat ik me ergens verplicht voel er IETS mee te doen. En ook dat is mentale last.

Tot zo ver het hardop denken. Geen duidelijk antwoord op de vraag.

Tot slot:

Ik zag ooit een TV programma waarbij de woning van iemand zonder nabestaanden werd geruimd. De persoon was dood gevonden. En de mensen belast met het leeghalen van de woning, bladeren op de camera door de fotoboeken van een voor hun onbekend persoon. En de kijker zag een heel leven aan zich voorbij trekken. Feestjes, vakanties en meer. Daarna gingen deze fotoboeken net als al het andere uit de woning in een grote container.

Ook dat beeld is me altijd bij gebleven. Alles is tijdelijk.