“We’re all going to die, all of us, what a circus! That alone should make us love each other but it doesn’t. We are terrorized and flattened by trivialities, we are eaten up by nothing.”
Charles Bukowski
Ik had ooit een collega die zich heel druk maakte over van alles en nog wat. Ook dingen die er — in the grand scheme of things — niet toe deden. En in een lang gesprek opperde ik uiteindelijk min of meer dezelfde gedachte als de bovenste quote.
En het was alsof er een lichtje aan ging in zijn hoofd. Zo had hij het nog nooit bekeken.
Dat die collega slechts een paar jaar later zou overlijden wisten we allebei toen nog niet.
Ik denk nog regelmatig aan hem en dat gesprek. Want ik articuleerde die gedachte toen misschien wel net zo goed voor hem als voor mezelf.