Gisteravond had ik vier dingen tegelijk. Eén moest ik dus helaas afzeggen, één wist ik te herplannen en twee deed ik tegelijkertijd (ik raad het niet aan; luisteren naar een presentatie waar je bij bent en ééntje stiekem luisteren met je oordopje).
Maar dit kwam nu even zo uit. Want op de een of ander manier denkt iedereen dat eind november de perfecte tijd is om dat ene ding te plannen. En mijn probleem is dat ik overal bij wil zijn.
Dus dit is niet een klaagverhaal over dat ik beter moet leren plannen en dat plannen lastig is enzo. Ik kan juist dingen vrij goed plannen. Dat moet ook wel, want anders kan ik niet doen wat ik allemaal wil doen.
Alhoewel. Toen ik gisteravond over een oudercommissie hoorde, was mijn eerste gedachte: hee klinkt leuk. Maar even later dacht ik: ik zit hier terwijl ik al letterlijk 3 andere dingen heb. Misschien deze maar even niet doen?
Maar, dit is ook niet een kijk-mij-eens-druk-zijn post.
Mijn punt is dit — hardop denken — waarom ben ik altijd bezig? Waarom kan ik niet gewoon een avond op de bank een film of serie kijken of niks doen.
Enerzijds is dit het resultaat van ja zeggen (iets waar ik nog steeds achter sta) en je weet wat zeggen over ledigheid etc.
Maar er is denk ik nog iets. Iemand vroeg me laatst wiens stem ik hoor als ik niet iets zinnigs doe?
En daar loop ik al een tijdje over na te denken.
Al lummelend kan er van alles gebeuren. Elke stem kan klinken.
Beste boek in die hoek: How To Be Idle.
Dank Marco, ga ik even opzoeken.