Voordat ik dit bericht schreef, stond er dit in mijn WordPress Berichten:
Tot en met gister waren er dus 999 artikelen gepubliceerd. En dit is de duizendste.
1000
Met mijn andere en eerdere blogs erbij, de artikelen die op Privé staan (want niet meer relevant) en de Concepten staat de teller van geschreven stukjes al verder. Maar voor de lezer zijn er nu 1000 artikelen beschikbaar op deze site.
En nu hoor ik je vragen: wat maakt dat uit, is 1000 een speciaal getal of zo?
Het antwoord is: ja!
En wie kan dit beter uitleggen dan Seth Godin:
De trouwe lezer weet dat Seth een inspiratie is voor deze blog.
For years, I’ve been explaining to people that daily blogging is an extraordinarily useful habit. Even if no one reads your blog, the act of writing it is clarifying, motivating and (eventually) fun.
Seth Godin
Het geeft me overigens heel veel plezier wanneer mensen — die mijn blog lezen — zelf ook aan het bloggen slaan, ik kan inmiddels een handvol aanwijzen. Ik hou van jullie allemaal. Blijf dansen.
Over bloggen
Het dagelijks bloggen brengt me veel. Een manier om de dag te beginnen, een manier om naar de wereld te kijken, een manier om mezelf beter te leren kennen, een manier om mijn gedachten te ordenen, een manier om mijn Herinneringen een plek te geven.
Ik kan nu allerlei bespiegelingen en lessen over bloggen op gaan schrijven. Wat ik er aan heb, waarom jij het ook zou moeten doen, en meer. Maar daar heb ik al veel en vaak over geschreven. En daar zal ik waarschijnlijk ook over blijven schrijven.
Dus voor nu mag je het met een paar linkjes doen:
- Over Bloggen het hoe en waarom
- Alle Blogs op één plek
- Wie ben ik? voor wie nieuw is hier
Het doel
Als je veel en vaak potjes bakt dan word je daar beter in. Ik denk dat ik kan en mag concluderen na 1000 artikelen dat dit voor schrijven ook geldt. En dat ik dus steeds dichter bij mijn doel kom.
Want naast de intrinsieke waarde van de daad van schrijven zelf en naast alles wat hierboven staat, is er — met al dat bloggen — nog een ander soort bovenliggend doel.
Want wat ik wil is; zo eerlijk mogelijk schrijven.
Voorbij de ironie
En dat heeft weer alles te maken met wat David Foster Wallace ooit zei:
Postmodern irony and cynicism’s become an end in itself, a measure of hip sophistication and literary savvy. Few artists dare to try to talk about ways of working toward redeeming what’s wrong, because they’ll look sentimental and naive to all the weary ironists. Irony’s gone from liberating to enslaving. There’s some great essay somewhere that has a line about irony being the song of the prisoner who’s come to love his cage.
David Foster Wallace
Heel veel schrijvers van mijn generatie, en zeker die na mij, laten hun échte stem verloren gaan tussen al die grappig bedoelde opmerkingen. De ironie overheerst. De schrijvers verstoppen zichzelf achter ironie. Je hoeft dan immers niks van jezelf bloot te geven én je hebt altijd een excuus. Het effect is dat er een doffe sluier ontstaat tussen de schrijver en de lezer. In plaats van een specifiek kruid wat je af en toe zeer gedoseerd kan inzetten om een gerecht op smaak te brengen, lijkt het hoofdgerecht tegenwoordig overal en altijd: ironie.
En dat is wat ik precies probeer te vermijden. Want ironie als hoofdgerecht en primair stijlfiguur is een dood spoor.
Ik probeer daarom iets anders te kiezen. Het tegenovergestelde. Dat is zoeken en schaven om zo eerlijk mogelijk proberen op te schrijven wat ik zie en voel. Want mijn schrijven is een reflectie van wie ik ben en wil zijn. Het is een actieve keuze en daad. En ik ben me bewust dat wat ik schrijf hierdoor soms als sentimenteel of naïef wordt gezien. Zeker door schrijvers die beter zijn dan mij. Maar: dat is dus precies de bedoeling.
chapeau!