Er is een verhaal dat een pottenbakker leraar zijn klas in tweeën deelde. Het ene deel van de klas zou beoordeeld worden op kwaliteit het andere deel op kwantiteit.
De groep die op kwaliteit beoordeeld ging worden zou na een aantal weken een cijfer krijgen voor hun allerbeste gebakken pot. De kwantiteit groep zou simpelweg beoordeeld worden op hoeveel potten ze gemaakt hadden.
Aan het einde van de cursus bleek het volgende: de kwantiteit groep maakte de mooiste potten met de hoogste kwaliteit.
Want terwijl de kwaliteit groep zich de hele cursus op één pot hadden geconcentreerd, en allerlei theorieën had bedacht over hoe je één mooie pot kon bakken, was de kwantiteit groep druk bezig geweest de ene na de andere pot te maken, en leerden steeds van hun fouten en maakten zo steeds betere potten.
(Dit is een Nederlandse bewerking van iets dat ik hier las).
Webmentions
[…] Wallace, over wat ik op internet zet en wat ik in mijn dagboek schrijf (wat is het verschil), over pottenbakken, over de kraan openzetten, over JA zeggen en meer. Allemaal met één boodschap: maak elke dag […]
[…] Het punt is dat je door moet gaan. Dit is de enige manier om de kloof te overbruggen. Blijven potten bakken. […]
[…] Het is namelijk eindeloos proberen, proberen, proberen. […]
[…] was het waarschijnlijk uit pure armoede. Of misschien begreep van Gogh het principe van de pottenbakker. Of misschien vond hij het helemaal geen goed schilderij — het was tenslotte een oefening […]