Een van mijn vroegste herinneringen uit mijn kleutertijd is de volgende.
Het was na de kost (waarbij op Urk kinderen tussen de middag naar huis gaan) en we zaten allemaal in een kring. De juf zei je naam en je moest zeggen of je er was of niet. Dit was vaste prik.
Jan? Ja
Emma? Ja
Juriaan? Ja
Marielle? Ja
Meindert? …
Meindert? …
We keken om ons heen, Meindert zat er toch echt. Met zijn handen parmantig over elkaar gevouwen. Ik zie het nog zo voor me en weet nog wat hij aan had.
“Meindert, waarom zeg je niets?”
“Ik heet geen Meindert, ik heet Michael.”
De klas was te klein. Dat dit bestond!
Deze klasgenoot van ons had tussen de middag bedacht dat hij een andere naam had. Hij had zichzelf een nieuwe identiteit aangemeten. Ik wist toen natuurlijk nog niet wat het woord identiteit betekende. Ik wist wel dat alle jongens tijdens de pauze Michael Kitt wilden zijn. Die van de Knightrider.
Ik weet dit nog zo goed om allerlei redenen. Het was daarvoor nog nooit bij me opgekomen dat je naam bedacht is. En dat je die dus misschien ook wel gewoon kan veranderen. Maar ik weet het ook nog, omdat ik niet goed wist wat ik er van vond. Ja, de klas lach dubbel, wat de begrijpelijke reactie is van een kleuterklas op alles wat afwijkt. Maar ik vond het stiekem wel wat hebben.
En ja okay, aan de ene kant was het een gek idee om tussen het kappen van de aardappels te bedenken: ik heet nu Michael. Maar aan de andere kant, waarom ook niet? En Meindert Michael was beslist niet de stoerste jongen van de klas, integendeel. Meindert Michael had een bril en lag er niet zo lekker erin (als ik het me het goed herinner). Dit was misschien juist een poging om er bij te horen. Het effect bij de groep was averechts, want hij was hier na natuurlijk nog meer een outcast. Maar niet bij mij, we waren geen vrienden, maar ik had veel waardering voor zijn lef en zijn ik-doe-wat-ik-wil houding.
De juf gunde het hem op dat moment ook.
Ik moest er denk ik nu weer aan denken omdat dit de tijd van het jaar is waarin mensen zich van alles voornemen en zichzelf willen veranderen.
Het duurde niet lang of Meindert Michael ging naar een andere school, misschien had hij daarom dit moment aangegrepen? Of misschien ging hij zich op die andere school ook zo noemen en oefende hij alvast? Ik ben daar nooit achter gekomen. Maar dat maakt ook niet uit.
Heel af en toe kom ik hem nog wel eens tegen en dan denk ik: hee daar is Michael.