Het is vandaag precies vier jaar geleden dat ik thuis ging werken. En daardoor zal 16 maart voor mij altijd het moment zijn dat het echt begon.
Vier jaar is zo’n cyclisch moment. Want er had inmiddels een EK, WK of Olympische Spelen tussen kunnen zitten. Voor mij dus een moment om even bij stil te staan.
Als ik kijk naar mijn blogs van die tijd dan zie ik drie boekreviews van boeken die ik in maart 2020 las, maar geen berichten over het grote nieuws van dat moment. Toch was er wel iets aan de hand toen.
De berichten gonsden al een paar weken rond en op 15 maart was er een persconferentie en Nederland ging min of meer op slot — een ‘intelligente lockdown‘ wat dat ook was — en een dag later zaten we allemaal thuis. De avondklok en toegangsbewijzen volgden later.
Foto’s
Aan mijn foto’s en screenshots uit die periode te zien, kwam het eerste berichtje eind januari, en in februari zie ik een enkel berichtje over mondkapjes, en daarna volgden de screenshots van nieuwsberichten zich snel op.
En wat daarna volgt, zijn foto’s van Lego-en, thuisschool en veel buiten wandelen. En ik weet nog dat ik me toen vaak afvroeg wat dit nou precies voor mijn kinderen zou betekenen. Daar heb ik denk ik nog steeds geen goed antwoord op.
Dat dus. En we deden raambezoekjes.
Die maandagochtend 16 maart was het voor iedereen onduidelijk wat er nu precies ging gebeuren en hoe lang het allemaal zou duren. Maar ik had wel goede moed. Dit gingen we doen. Ook dat weet ik nog.
Maar ik zat dus wel in één keer thuis, in onze speelkamer met een IKEA kinderkeukentje als ad-hoc bureau, waar mijn laptop op stond. Inmiddels ben ik 3 bureaus verder, want dit ging echt wel langer duren, en is de speelkamer min of meer mijn kantoor geworden. En thuiswerken is de normaalste zaak van de wereld.
Het is iets dat dus relatief kortgeleden is, iets wat ik heel bewust heb meegemaakt en waar ik veel foto’s van heb. En toch voelt het ergens onwerkelijk.
Niemand heeft het er meer over
Ik heb er al vaker op mijn blog over geschreven, dat die hele periode voelt als een rare droom. In onze familie verloren we meerdere dierbaren als direct gevolg van het virus. En ik leerde mensen die ik dacht te kennen, beter kennen. En ik leerde mezelf ook beter kennen.
En wat er zo raar aan is, is dat er veel gebeurde, maar dat ondertussen alles toch weer bijna is zoals voor 16 maart 2020. We vliegen allemaal weer de hele wereld over. En Nederland staat weer vol met files. En wie wast er nog echt goed zijn handen?
Ja de kerken streamen tegenwoordig hun diensten en de meeste hebben hiervoor perfecte, professionele installaties. En — waar ik mee begon — we werken (deels) allemaal thuis en hiervoor hebben we allemaal de middelen en is dat de normaalste zaak van de wereld. Die twee dingen zijn wel anders.
Toch is het nog niet echt weg, zeker niet voor hele groepen mensen en ik kan ook geen datum plakken aan het officieuze einde zoals ik dat wel aan het begin kan doen. En toch, niemand lijkt het er meer over te hebben.
17 maart 2020
En zo zit 16 maart dus in mijn hoofd. Het begin van. Maar er is nog iets. Nog een begin.
Op 17 maart kreeg mijn jongste zusje een kind. Morgen wordt hij vier. En dat gaan we vieren.
