Meestal als je iets wil maken en het lukt niet, dan is dat omdat je al teveel aan het nadenken bent over wat een ander er van gaat vinden.
Maar wanneer je iets echt alleen voor jezelf maakt, dan is dat probleem er niet.
Je dagboek is zoiets, iets dat je voor je zelf maakt. Want niemand kan die lezen. Dus er is niemand die er iets van kan vinden. Dat scheelt. Het geeft je meer lucht en ruimte om iets om te schrijven.
Je dagboek is een persoonlijke weerspiegeling van wie je dat moment bent. Alleen voor jezelf. Dat is alles.
Maar waarom zou dat niet zo kunnen zijn met alles wat je maakt?
Het hoeft niet het beste te zijn dat je ooit zou kunnen doen.
Het hoeft geen enkele verwachting te hebben dat het de wereld gaat veranderen.
Het hoeft om welke reden dan ook geen bepaald aantal exemplaren te verkopen.
Dat is dit blog ook. Hardop denken. Voor mezelf. Elke dag.
Wie om dit beter uit te leggen dan Rick Rubin:
Ik denk dat dit een goeie grondhouding is. Iets om in gedachten te houden. Toch twee opmerkingen:
- Soms denk ik wél na wat een ander er van gaat vinden, omdat ik het juist voor een ander maak (bijvoorbeeld een column). Daar zegt Rick in dit filmpje niets over.
- Ik heb naast dit blog ook een dagboek. Ik schrijf er niet dagelijks in, maar ik schrijf er wel dingen in die ik nooit op de blog zou zetten. Dus ja, bloggen is hardop denken, zeker, maar dat is niet hetzelfde als alles delen.