In de nieuwsbrief van Oliver Burkeman is het volgende te lezen:
De 70%-regel: als je ongeveer 70% tevreden bent met een stuk tekst dat je hebt geproduceerd, moet je het publiceren.
[…]
Iets delen dat 70% af is, vereist meer lef, meer karaktersterkte dan die 100% proberen te bereiken, omdat het inhoudt dat je beweegt te midden van onzekerheid, angst en het onaangename gevoel dat gepaard gaat met het op de wereld zetten van minder dan perfect werk.
[…]
Of om het in strenge bewoordingen te stellen: als je denkt dat je iets kunt bijdragen, heb je dan niet de plicht om vooruit te gaan op 70%, in plaats van ons van je bijdrage te beroven dankzij je kieskeurige en eerlijk gezegd nogal zelfingenomen aandringen op perfectie?
70% is beter dan 100%.
Lets go.
70% tevredenheid, kun jij je er iets bij voorstellen? Dat is gematigd enthousiast? Ik publiceer niets voordat ik helemaal tevreden ben. Gaat niet om perfectie maar wel het gevoel dat het deugt.
Interessant, want ik ben denk ik nooit écht tevreden. Zelden als ik een tekst teruglees denk ik: ik kan hier niets aan verbeteren. Ik zie altijd manieren om zinnen te verbeteren, maar ik moet ergens een punt zetten, anders komt er nooit wat van. Het mooie (van bloggen) is dat ik het morgen weer mag proberen en weer en weer.
Voelt dat als 70% voor jou? Voor mij is zo’n getal te abstract.
Voor mij is 70% vooral een gevoel. Een gevoel van ‘ik kan hier nu nog veel langer op doorgaan maar wat ik wil zeggen staat er’. 😉
Ja, ik begrijp het. Ga zo door 🙂