101+1

De afgelopen vier maanden schreef ik zes dagen per week een blogpost. Dat zijn in totaal 101 posts — deze nog niet meegerekend. Met gemiddeld 272 woorden per post schreef ik dus 27.473 woorden, genoeg voor een aardige novelle.

Meestal is de dagelijkse blogpost een stukje tekst om je aan het denken te zetten of waarin ik iets wil uitleggen. Iets nuttigs, iets leerzaams, iets waar je wat aan kan hebben. En het liefst iets boven de waan van de dag, wat niet tijdgebonden is. Wat vandaag net zo veel betekent als volgend jaar of over tien jaar.

Het is niet voor iedereen. Het is het type blogpost dat ik zelf graag lees. En dat is gelijk de belangrijkste reden waarom ik het doe.

Maar er is meer. Wie daarin is geïnteresseerd, die mag verder lezen.

Waarom?

Het waarom heb ik al eerder over geschreven. Maar ik kan na 101 blogposts een nóg beter antwoord geven waarom ik het nodig vind om elke dag iets te schrijven.

Iets maken is een bevestiging van je bestaan. Maar schrijven in het bijzonder is een manier om met jezelf te communiceren. En door dat vaak te doen ontdek je niet dat je IETS te zeggen hebt, maar — veel belangrijker — je ontdekt WAT je te zeggen hebt.

Zo merk ik steeds meer dat de onderwerpen waar ik natuurlijk toe neig vaak in een bepaalde categorie vallen. Hoe ik die categorie moet duiden weet ik niet. Maar ik herken het wanneer ik het zie.

Wat ik daarmee bedoel is dat wat er in zit, komt er uit, wat je bezig houdt, wat je prikkelt, dat komt op het scherm.

En dat kan ook niet anders. Want je kan niet elke dag schrijven over dingen die je niet interesseren. Dat hou je niet vol.

Hoe?

Ook hier heb ik al eens over geschreven, maar; er zijn nog een paar observaties te maken.

Er bestaan meerdere quotes die de vloer aanvegen met de term inspiratie. En die stellen dat wat inspiratie wordt genoemd gewoon vaak werk is. En dat is waar, iets maken is ook gewoon iets dat je moet doen.

Of zoals coach Bill Belichick zijn mantra luidt: Do Your Job.

Daarnaast is schrijven een spier, de enige manier om die te trainen is in beweging te blijven.

Dat doe je door een ritme te bepalen en daaraan committeren. Zoals met alles.

De blog begon als een manier om mijn dag anders te beginnen, en vaak past het, maar er zijn ook momenten dat het even niet goed uitkomt, maar precies dan moet je wat schrijven.

En dat, dat is gewoon werk.

Of zoals Coetzee zegt: it’s industry.

Hoe verzin je steeds wat?

De meest gehoorde vraag en ook de vraag die ik zelf had aan het begin. En in het verlengde daarvan: hoe lang hou ik dit vol? Kan ik genoeg nieuwe dingen bedenken?

Daar heb ik inmiddels een antwoord op.

Hier is een screenshot van de achterkant van deze website.

Je leest het goed. Ik heb gek genoeg bijna net zoveel concepten verzameld als posts geschreven, 101. Niet elk concept redt het, maar als ik nu niets meer zou verzinnen staat er nog genoeg voor een paar maanden dagelijkse posts.

Dit had ik zelf niet verwacht.

Maar sinds het dagelijkse bloggen kom ik voortdurend post-waardige dingen tegen in boeken, kranten, podcasts, films en meer. Die verzamel ik als WordPress concept. Een concept is een idee, een paar zinnen of een link.

Door te bloggen ga je dingen zien, je gaat anders luisteren, anders kijken.

Daarnaast heb ik gemerkt door dingen naar buiten te gooien, maak je ruimte voor nieuwe ideeën. Elke keer als ik op ¨Publiceren¨ druk, dan ben ik zelf klaar met dat onderwerp, en ben ik alweer aan het kijken naar een nieuw iets om de volgende dag over te schrijven.

Creativiteit

Creativiteit heeft dus niet zo veel met inspiratie te maken. Het is grotendeels: show up and do the work.

En er is echt genoeg om over te schrijven.

Mocht je dat nog steeds lastig te geloven vinden. Denk dan eens na over de volgende observaties:

• Elke seconde worden er 2 bewerkingen gedaan op Wikipedia
• Elke minuut wordt er 500 uur aan materiaal geupload naar Youtube
• Elke dag verschijnen er 20.000 kranten met elk tientallen pagina’s aan verhalen

Elk moment worden er op deze wereld door mensen dingen gemaakt, bedacht, geschreven. We leven in een wereld waarin van alles gebeurd, die voortdurend in beweging is. In die enorme oceaan iets opmerken, vastleggen en delen en doorgeven kan niet moeilijk zijn, toch?

En nu?

Nou, dat lijkt me duidelijk toch, blijven schrijven?

Ik denk wel dat ik waarschijnlijk wel eens een sabbatical ga nemen, omdat ik dat met alles doe (kijk, hier zou ik dus een blog over kunnen schrijven).

Bonus

Zoals verwacht was ook deze post al een tijdje een concept voordat ie nu hier op je schermpje verscheen vandaag. De meeste tekst had ik dus al. Echter de afgelopen 2 dagen las ik het volgende boek van Austin Kleon. (Ik lees deze net uit, 5 minuten voor publiceren van deze post).

Ik volg Austin zijn blog al langer, en zijn blog heeft beslist invloed gehad op mijn eigen blog, maar dit boek van hem had ik nog niet gelezen. En wat ik zo frappant vind, is dat zijn boek eigenlijk de samenvatting of uitleg zou kunnen zijn van waarom ik blog. Met andere woorden: alles wat ik hierboven zeg.

Het boek is een verzameling van ideeen die hij ook op zijn blog deelt. Opmerkelijk om te ervaren dat dus alleen al door het lezen van zijn blog, zijn ideeën dus bij mij zijn blijven hangen. Enerzijds zegt dit wat over de kracht van bloggen en ideeën maar anderzijds waarschijnlijk over hoe goed Austin zijn ideeën uiteen kan zetten.

Het boek is een aanrader voor iedereen die iets maakt. En wat ook weer zo gek is: hoewel ik Austin zijn blog zelf al volg, was de aanleiding om dit boek te kopen toch niet zijn blog, maar omdat iemand anders dit weer aanprees. Zo gaan die dingen.

Austin stelt overigens ook om niet te veel te delen, en dan met name over hoe de worst gemaakt wordt. Want het proces heeft in veel gevallen niets met het eindresultaat te maken en daarom heeft de ontvanger daar niets aan. Het gaat om het schilderij, niet om de verf.

Nu neigt precies deze blogpost wellicht daar naar, maar door nu het boek van Austin te tippen ontstijgt deze post dat kenmerk.

Bedankt voor het lezen!