Talkshowhost en comedian Conan O’Brien liep altijd rond met het idee dat zijn werk er niet écht toe deed.
Mensen die boeken schreven, films maakten, of tijdloze liedjes: dat was pas écht. Dat was tijdloos, dat doet er toe, zo dacht Conan.
Nu denk je misschien dat deze blog gaat zeggen: maar het doet er wél toe en meer van dat soort dingen.
Maar ik wil de omgekeerde kant laten zien.
Conan merkte op dat alles wat hij doet inderdaad snel vergeten zal zijn, maar dat geldt ook voor iemand als president Coolidge. Coolidge was een erg populaire president uit de vorige eeuw, maar wie ondertussen al door de meeste mensen is vergeten. Conan stond ooit bij zijn graf en er was niemand bij dat graf, en nergens was aan te merken dat hier een president lag. Dit zette hem aan het denken.
En toen Conan ooit zijn beklag deed over de vluchtigheid van zijn werk, tegen Albert Brooks (een filmmaker), zei die: “Ik heb nieuws voor je, niets doet er toe. Dat is het geheim. In de jaren 40 zeiden mensen dat Clark Gable hét gezicht was van de 20e eeuw, maar niemand weet nu nog wie Clark Gable is. Het maakt niet uit. Jij wordt vergeten. Ik word vergeten. Iedereen wordt vergeten.“
In tegenstelling tot wat je nu misschien denkt was dit niet het meest depressieve dat Conan ooit had gehoord, maar het was juist alsof er een grote last van zijn schouders viel.
Ik denk daar vaak aan.
Webmentions
[…] Denk aan Clark Gable. […]
[…] Daarna naar de Walk of Fame op Hollywood Boulevard. Met bekende sterren in de straat. Na de derde heb je wel een beetje een idee hoe de duizenden anderen er uit zien (hint: precies hetzelfde). Bij het startpunt van de straat ligt een maquette met daarop de uitleg wanneer (1956) en waarom deze traditie begon en wie de eerste sterrren waren. Goed om te weten dat ik daar beslist niemand van kon, en ik denk dat niemand die daar liep gister die namen nog kent. En precies zo zal het over 60 jaar ook zijn met alle namen die daar nu nog liggen. Memento mori. […]