Er gaan twee verhalen rond over Pablo Picasso die in een restaurant is.
Het eerste verhaal gaat als volgt.
Picasso was ooit in een restaurant waar een vrouw hem vroeg of hij wat op een servetje wou tekenen. Picasso stond hier wel open voor, tekende wat, en vroeg hier vervolgens 10.000 dollar voor aan de vrouw. Waarop de vrouw verontwaardigd reageerde: ja maar u heeft dit in 30 seconden getekend! Waarop Picasso antwoordde: nee, ik heb er veertig jaar over gedaan om dit te kunnen tekenen.
Het tweede verhaal gaat als volgt.
Picasso werd eens benaderd door een restauranteigenaar die min of meer hetzelfde vroeg aan Picasso: om iets te tekenen op een servetje. Waarop Picasso antwoorde: nee dank u, ik wil gewoon mijn maaltijd betalen en niet het restaurant kopen.
Misschien zijn dit wel urban legends. Ook omdat de verhalen veel op elkaar lijken.
Maar dat maakt niet uit, waar het om gaat is wat de verhalen zeggen. Namelijk:
- Picasso wist wat hij waard was en liet hem niet gebruiken
- Betaald krijgen voor een vaardigheid heeft niet zoveel te maken met de tijd die in een taak gestopt wordt waarbij die vaardigheid wordt toegepast