Vliegen, vliegen, vliegen. Dat was het thema vandaag. En tussendoor airportshuttles en treintjes pakken. En roltrappen, veel roltrappen. En natuurlijk moving sideways. Een favorite van de kinderen.
Topdag dus. Als je daar van houdt.
Het begon met een kort vluchtje naar Heathrow. De piloot van British Airways had het over “what’s laughably called British summertime” en “I’ll bore you to tears ever so briefly before we land at Heathrow”. Dat echte Engels, die zingende zelfspot. Mensen die hun eigen taal zo prachtig beheersen (volgens mij alle Britten?!) kan ik uren naar luisteren. Maar deze vlucht duurde slechts een uurtje.
Daarna volgde American Airlines, dit was een topvlucht van ruim 8 uur. Ik kreeg drie plekjes voor mezelf, en ze deden beslist niet flauw met eten, drinken en ijsjes. Je kwam aan slapen niet toe. En de inflight entertainment had zowat meer films en series dan Netflix. Dus de kinderen vonden het prachtig.
Reyer wint tegenwoordig met schaken van mij (je kan onderling met medepassagiers schaken). Ik weet niet of hij beter wordt of ik slechter.
Verder keek ik voor het eerst in m’n leven de klassieker Citizen Kane en zag een docu over Brian Wilson. In deze docu reist hij met een verslaggever langs bekende plekken voor The Beach Boys. En natuurlijk liggen al die plekken in Californië. Genieten.
So far so good.
Het grote gedoe begon in Chicago. Tip: vermijd O’Hare airport als je kan. Ik geloof dat het Tolstoy was die ooit zei: “alle goeie luchthavens lijken op elkaar, alle slechte lijken op O’Hare”. OK, ze hebben misschien wel een levensgrote replica van een dino, maar hier misten we onze aansluiting (die volgens mij sowieso nooit had gepast, al had Customs geen rij gehad. En het uit/inchecken van bagage is de meest onzinnige maatregel ooit). Daardoor moesten we omgeboekt worden op United. Dat betekent veel wachten tussen onheilspellende grote stapels koffers zonder duidelijke eigenaar. Een meisje in de rij voor ons had een shirt aan waarop stond POSITIVE met daaronder VIBES FEELINGS MIND. Hoewel haar gezicht anders stond, besloot ik het advies toch over te nemen. En zo kregen we een nieuwe vlucht, krap 5 uur later… maar wel nog op dezelfde dag; POSITIVE MIND!
Ik ben nog wel benieuwd of de hippe roodharige Franse tweeling het ook is gelukt. Ze moesten naar Kentucky hadden ze me verteld. We waren bekend geraakt met elkaar nadat ik in het vliegtuig een van de twee zijn teen had vastgegrepen in de veronderstelling dat het een knuffel van een van de kinderen was. Aardige jongens, en ze hadden veel vragen, want die Amerikanen praten ook zo snel en hun Engels was nog niet zo goed.
In de trein naar O’Hare terminal 1 raakte ik aan de praat met een vliegveld McDonalds medewerker. Zijn neefje speelde ook basketbal (want ja, dat zou ik ook wel doen, gokte hij recht goed). Er was zelfs een docu over dit neefje gemaakt. Ik beloofde hem dat ik het zou googelen.
Maar dat was niet nodig. Want twee uur later kwam ik hem weer tegen. We waren er immers 5 uur. En het is natuurlijk heel logisch dat je tussen de 10.000-en mensen op zo’n enorm vliegveld elkaar weer tegenkomt, toch? Dit keer kreeg ik de screenshots te zien. Zo weet ik nu dat zijn neefje inmiddels 2 kinderen heeft, van 2 vrouwen, beide geboren op de verjaardag van hun vader. Er kan in twee uur veel gebeuren.
Bellen met hotel, bellen met de autohuur. Allemaal bevestigden ze dat het geen probleem zou moeten zijn. Het duurt allemaal alleen wat langer.
Om van ongeveer midden in het land (Chicago) naar de westkust te komen duurt 4 uur. Zelfs met een vliegtuig dat ongeveer 900km/uur vliegt. Wat een land. Wel beroerd dat ook dit vliegtuig een uur later vertrekt door een communicatiestoring met de taxi. Maar uiteindelijk vertrekken we. POSITIVE VIBES.
Door het tegen de tijd in vliegen duurde deze 28e juli voor ons gezin 33 uur. En terwijl hij in Nederland al 6 jaar was geworden, was het jongentje dat naast me in het vliegtuig lag te slapen — nadat hij vijf uur lang non-stop op blote voeten door de terminal had lopen rennen — volgens zijn paspoort toch echt nog 5. Maar toen we landen niet meer. Onze jongste is zes.
Volgens de AirTag was de koffer ook waar wij waren dus dat scheelt. En LAX verliep verder soepel. De autohuur stuurde ons een terrein op waar we zelf een SUV konden kiezen. Van Chevrolet tot Jeep. Keuzestress. Maar het werd de RAV4. Rijdt als een jetliner. Mooie wagen. Alleen dat knipperende service lampje….
Daarna rijden door nachtelijk LA. Over de FOUR O FIVE en de ONE TEN. Richting Hollywood. Inchecken in motel. Tweede verdieping. De lift wordt morgen echt gemaakt beloofde de nachtwaker. Maar daar had ik nu niets aan, met alle koffers twee trappen op. Maar we zijn er, en dat is wat telt: POSITIVE FEELINGS!
Alleen nu heb ik LA geroken — de weeïge geur van klammig asfalt en palmbomen — en dat heeft een paar stofjes in m’n hersenen wakker gemaakt dus nu moet ik even bedenken hoe slapen ook al weer werkt. De rest zijn inmiddels allemaal al in diepe rust. Dan maar een blog typen. Tot morgen!
