Wanneer je mij zou vragen over Disneyland in California, dan zou ik je kunnen vertellen hoe schoon en professioneel alles is. Nergens vind je een propje, een kaugum of een peuk. Of ik kan je vertellen dat alle medewerkers allemaal even vriendelijk zijn. Maar dat ze panisch worden als je kind ook maar eventjes ergens op klimt. Dat Amerikaanse kinderen echt nergens op klimmen. Ik zou je kunnen vertellen dat je overal echt heel lang moet wachten, maar dat de beste kwaliteit van Disney — het grootste entertainment bedrijf ter wereld — wachtrij-management is, zodat je er bijna geen erg in hebt. Dat er echt he-le-maal nergens een stukje gras is om op te liggen. Dat de grond altijd net zo warm aanvoelt als een saunasteen. Wat niet onprettig is. Dat er iets is als Disney pins die je kan kopen op tientallen plekken, maar dat je die op nog meer plekken kan ruilen. Dat er zelfs mensen alleen maar naar Disney komen met mappen vol pins om te ruilen. Dat afgaande op de shirts de Dodgers veruit de meest populaire sportploeg is in Californië, veel groter dan bijvoorbeeld the Lakers. En dat the Beatles de meest populaire band is. Dat we met z’n allen onwaarschijnlijk grote hoeveelheden plastic verbruiken en dat Disney dit allemaal heel vakkundig opruimt en wegwerkt, maar het is er, en het is beangstigend veel plastic (waar gaat dat heen?). Dat Disney de absolute piek van consumerism is. Ik kan en wil me niet voorstellen dat het nog erger en meer zou kunnen. Dat er nergens in de tientallen (honderden?) giftshops ook maar één boek te bekennen is. Zelfs niet in de winkel waar op de gevel stond: Books. Dat de iPhone de meeste populaire telefoon is en dat 9 op 10 mensen die mij vroegen een foto te maken, live mode aan hebben staan; en dat wanneer ik ze daar op wijs, ze niet weten wat ik bedoel. Dat TikTok VERUIT de meest populaire app is waar mensen verveeld op staan te vegen in de wachtrij. Dat ik al aan iemands gezicht kan zien of die op TikTok zit, want mensen trekken allemaal hetzelfde verveelde, ietwat laatdunkende gezicht wanneer ze deze app gebruiken. Dat heel veel mensen voortdurend naar selfies van zichzelf kijken (lang en veel), en dat ik dat niet begrijp. Dat er in Disney meer Spaans wordt gesproken dan Engels, en dat na Spaans het vooral Aziaten zijn die ik niet versta dus niet weer waar ze vandaan komen (Chinees? Japans? Koreaans?). Dat ik duizenden en duizenden en duizenden mensen in Disneyland heb gezien (en deze hele vakantie) en dat ik niemand ben tegengekomen die langer was dan ik. Wat me in Nederland niet overkomt. Dat Disney absoluut niet zuinig is met vuurwerk: dat ze E.L.K.E avond de lucht in knallen. Dat ik nooit maar dan ook nooit zou adviseren om met een groep groter dan je gezin naar Disney te gaan. Dat je je voeten na vier dagen Disney niet meer voelt. En dat murw de beste omschrijving is van dat gevoel.
Dat en meer zou ik allemaal kunnen zeggen over Disneyland.
Maar ik denk dat ik het vooral over één attractie in het bijzonder zou hebben. Een attractie die alle andere overtreft, een attractie die een pretpark op zichzelf is. Niet alleen is het veruit de beste attractie van Disney maar het is de beste attractie waar ik ooit in ben geweest. Namelijk Star Wars: Rise of the Resistance. Twee dagen geleden was de attractie nog stuk. Maar nu niet, het wachten duurde 90 minuten (denk ik) maar dit was het meer dan waard. Het was ongekend, fenomenaal, next-level. Ik zal niet te veel verklappen, Google het maar als je het écht wil weten. Deze attractie zat alles in. Het woord attractie dekt ook de lading eigenlijk niet. Wat het is, is dat je meespeelt in een Star Wars film, en het is letterlijk grandioos.
Toen we aan het eind van de dag deze attractie nog een keer wilden doen — waar we zelfs de lichtjesparade voor zouden skippen — was de attractie wéér stuk…want dat wat het gaaf maakt is ook wat het erg fragiel maakt: trackless vehicles. Verder zal ik niet teveel verklappen.
Maar het vuurwerk was ook echt mooi. We hadden min of meer per ongeluk een hele goeie plek hiervoor. De perfecte afsluiter van vier dagen Disney. Vandaag gaan we weer reizen. En de eerste vlucht is al gewijzigd terwijl ik dit typ op het vliegveld.
