Naar aanleiding van de blog waarin ik stelde het oneens te zijn met Nick Cave, kwam ik in een klein Twitterdraadje terecht over dit onderwerp.
Maar wat is wel echt? En wat betekent echt? En wanneer houdt iets op echt te zijn?
In bovenstaande tweet wordt denk ik met echt ook puur bedoelt.
Maar uiteindelijk is alles bedacht en gemaakt, ook Nick Cave zijn nummers. En wanneer er op een nummer van hem 5 muzikanten meespelen en het nummer door allerlei mixen en mastering heen gaat en ideeën meeneemt van producers, luister ik dan nog naar iets dat Nick Cave heeft gemaakt of iets anders? En is het dan nog echt (in de betekenis van puur)? Allemaal vragen om over na te denken.
Wellicht dat daarom gesproken wordt over “sporen van echtheid”. Het hoogste haalbare.
Maar dan de vraag: waarom zoeken we sporen van echtheid? Waarom vinden we dat belangrijk?
Gisteravond las ik een fakenieuws bericht over een zielig plaatje van een kind, gemaakt door A.I.
Het plaatje was nep, maar sloeg wel aan. Want het lijkt echt, en het roept daarom exact dezelfde emotie op die een ‘echt’ plaatje zou oproepen (dat A.I. dat dus kan bevestigt mijn punt, maar dat terzijde).
Maar dat is niet nieuw natuurlijk, alle films van de laatste 100 jaar zijn gemaakt. Niet echt.
Dat weten we, maar toch kunnen films ook allerlei (echte!) emoties oproepen.
Maar films, liedjes of boeken zijn steeds nog gemaakt door mensen en dan mag het.
Maar als A.I. iets maakt dan voelen we ons bedot. Misschien zegt dat vooral iets hoe we ons zelf zien. En A.I. dwingt ons dat wellicht te moeten herzien en dat vinden we onprettig.
En het is gemakkelijk daar pessimistisch over te zijn.
Maar wat we dan lijken vergeten is dat A.I. op die manier ook iets kan blootleggen dat we nu nog niet weten over onszelf. Waarom zouden we dan niet willen weten? Is het omdat we het antwoord misschien al kennen?