Afgelopen weekend hoorde ik het volgende feit en dat stopte me dead in my tracks zoals de Amerikanen dat zo beeldend kunnen verwoorden.
Ik zal het verder niet duiden, lees hieronder ik wat hoorde en kijk of het jou met dezelfde vragen achterlaat. Het gaat over het Beleg van Leningrad.
Het bombardement begon vrijwel onmiddellijk — meer dan duizend burgers werden gedood op één dag, 19 september 1941. Maar de meeste burgers die stierven tijdens het beleg van Leningrad stierven van de honger. In die eerste winter hadden burgers in Leningrad minder dan vijf ons brood per dag te eten, en het was van extreem slechte kwaliteit — in veel gevallen bestond het brood voor meer dan 50% uit zaagsel.
De infrastructuur was vernietigd, waardoor het moeilijk werd om medische zorg te zoeken of te reizen om de weinige voedselrantsoenen te krijgen die beschikbaar waren. Een dagboekschrijver schreef: “Alleen skeletten, geen mensen.” Een ander herinnerde zich zijn vader, stervend van de honger, schreeuwend: “Waar is mijn lichaam?”
Tijdens de bitter koude winter van 1941/1942 stierven elke maand 100.000 mensen in het belegerde Leningrad. Een vrouw was zo mager dat ze per ongeluk met lijken werd opgestapeld totdat haar man — die volhield dat ze nog ademde — haar onder de lijken vandaan trok. Dit stel had een zoon, Viktor, die tijdens het beleg overleed aan difterie. Maar zij twee overleefden het beleg kregen in 1952 nog een zoon, en ze gaven hem een typische Russische naam: Vladimir. Vladimir Poetin.