Voor de mensen die mijn site bezoeken voor de reisverslagen; even een paar woorden over waar we nu zijn aanbeland. Ze noemen het Funtana. En het geldt als een van de meest toeristische plekken van de Adriatische zee.
Funtana is vooral een conglomeraat van campings en resorts en de naam doet vermoeden alsof de nieuwe staat Kroatië een naam nodig had om dit toeristische gebied te duiden.
Zowel de Nederlandstalige als Engelstalige Wikipedia zijn erg summier. Daar lees je niets over de historie van een oud klassiek mediterraan stadje wat uitgroeit tot een toeristisch oord. Daarvoor moest ik naar de website van de stad zelf en lees dat Funtana toch echt al in 17e eeuw bestond.
Wat me verbaasde. Want Funtana klinkt niet echt. Het klinkt gemaakt, met de nadruk op FUN.
En zo voelt het ook.
Vooral het park waar wij zijn aanbelandt. Valamar. Een vijf-sterren ‘camping’ met de tagline: All You Can Holiday.
Valamar
In tegenstelling tot Turkse badplaatsen ontbreekt het all you can eat aspect in Valamar, maar de vijf sterren zijn ook echt vijf sterren want alles hier is gericht op een verzorgde vakantie. En dat zit in de de details. Alles is keurig, netjes, geregeld, beschikbaar, schoon en verzorgd. Met goeie gratis wifi op het hele park.
Zo heeft onze nagelnieuwe chalet (van 8 bij 4,5 schat ik) twee douches, twee wc’s en twee aircos die samen 1000m3/uur kunnen verkoelen of verwarmen. De chalets openen en sluiten met een polsbandje (wat opvallend goed werkt). Er lag een welkomstpakket waar je via een QR code een geur voor je chalet kon bestellen (?!). Ik parkeer mijn Peugeot tussen de Porsches, BMW en Volvo SUVs. Ze draaien geen halfgare eurodisco bij het zwembad. En daar waar de vuilcontainers staan, staat niet een bordje met ‘Trash’ oid. Nee, er staat een keurig bordje met de tekst: ‘Eco zone’. Met andere woorden, het is een sjiek park.
En dat is waardoor het soms zo onwerkelijk aanvoelt, het lijkt van een afstandje op een camping, noemt zichzelf een camping maar is eigenlijk geen camping.
Dat onwerkelijke gevoel werd overigens vanaf de eerste minuut onderstreept toen een bevriend stel ons stond op te wachten, die zonder dat we het wisten ook hadden geboekt (misschien in een latere blog meer daarover). De fun in funtana!
Dat alles heeft natuurlijk ook een prijs. Waarvan ik me tevoren afvroeg hoe dat gerechtvaardigd zou zijn voor een ‘camping’, maar dat is dus verklaarbaar wanneer je hier bent.
Drie gedachten
Eén ding is echter onbetaalbaar en dat is de view vanaf onze veranda. Toen ik de veranda op liep was mijn eerste gedachte: wauw!
Het uitzicht en het plekje zijn namelijk fenomenaal, direct aan het strand en de boulevard waar we de mensen voorbij zien joggen en wandelen en we uitkijken over de baai.
Maar mijn tweede gedachte, direct erachteraan: ik ga hier nooit weer kunnen komen.
De toegewezen plek is namelijk volstrekt willekeurig, en er zijn maar een paar chalets aan de boulevard, dus wanneer we hier ooit weer zouden boeken dan krijg je natuurlijk een andere plek! En dat zou me misschien weerhouden om weer te boeken.
Ik kan nu zeggen dat zo’n gedachte zinloos is, maar laat ik het omdraaien, de gedachte is niet zinloos, de gedachte onderstreept om nu te genieten van de omgeving en de mensen (gezin en vrienden) want we zijn er nu!
En mijn derde gedachte en laatste gedachte toen ik de veranda opliep: ik was blij dat ik mijn favoriete vakantieboek toch had meegenomen en dat ik heel veel zin heb om deze weer te herlezen. De titel? A Supposedly Fun Thing I’ll Never Do Again.
