Ik zag dit weekend Mark Z. als een soort hologram in gesprek met Lex Fridman. Zie de video onderaan deze post.
Het was een indrukwekkende tech demo maar Lex was (daardoor?) niet heel scherp en speelde de rol van fanboy met verve. Dus een echt goed interview werd het niet.
En wat de tech betreft: ik zal pas echt onder de indruk zijn wanneer dit commodity wordt. Want dat een miljardenbedrijf met hele specialistische face-scans dit kan, is niet heel onlogisch.
Tot zover de kritiek.
Waar het om gaat is dit. Mark Z. merkte op dat op het Meta platform elke dag mensen overlijden. En dat ze dus procedures hebben voor nabestaanden om de profielen (en / of foto’s) over te nemen van geliefden, maar daarbij zei hij het volgende:
Like, we’re not gonna give the family access to someone’s messages, you know, for example.
Mark Z.
Als het gaat om omgaan met privé-data vertrouw ik Mark ongeveer net zo veel als een vos in een kippenren: dus dit vond ik een verrassend statement.
Maar eigenlijk vond ik het vooral verrassend omdat ik precies op dat moment realiseerde dat alles wat ik ooit heb getypt — chats, appjes mails, DMs, IRC, tweets, blogs en meer — eigenlijk altijd met de gedachte is geschreven dat iedereen het zou kunnen lezen.
Ik weet niet precies waarom dat is, daar kan ik nog eens over nadenken. Misschien omdat ik weet dat alles gehackt kan worden of dat op internet niets echt privé is?
En het riep ook een nog belangrijkere vraag op: in hoeverre is dit een belemmering voor wat ik schrijf? Durf ik alles wel op te schrijven?
Hoe dan ook, ergens heb ik dus een bewustzijn opgedaan dat ik nooit iets zou typen waarvan ik niet zou willen dat een derde het niet mag lezen. Als ik al zoiets zou willen delen, dan bel ik wel of doe ik het face to face. Ik had me dit dus nooit gerealiseerd totdat Mark Z. een onderscheid maakte.
Thanks Mark voor dit inzicht!
Zouden jouw berichtjes door iedereen gelezen mogen worden?