Er loopt momenteel een rechtszaak tegen broodjeszaak Subway omdat vorig jaar bleek dat hun broodje tonijn exact 0% tonijn bevatte.
Klanten voelen zich logischerwijs opgelicht, ze hebben betaald voor iets, maar dat hebben ze niet gekregen. Klinkt eenvoudig.
Toch moet ik hier vaak aan denken. Omdat het een welhaast filosofisch vraagstuk is. Wanneer is iets, iets?
Want het broodje zag er uit als tonijn en het proefde als tonijn, hoezo is het dan geen tonijn? Het was naar alle zintuiglijke maatstaven een broodje tonijn. Alleen een DNA test kon uitwijzen dat er geen tonijn in zat.
De klant heeft betaald voor de smaak en textuur van tonijn. En dat hebben ze gekregen. Toch?
Ik denk dat de advocaat van Subway een goeie case zou kunnen maken.