Cruciale conversaties

In het begin van “coronatijd” las ik het boek Crucial Conversations.

Het boek heeft een knalrode cover en die typische Amerikaanse drukdoenerigheid, met veel letters en auteursnamen. En alles schreeuwt: dit is een ma-na-ge-ment-boek.

Maar ik denk er vaak aan. Vooral ook omdat het boek in slechts een paar zinnen is samen te vatten en daar doet het ook niet moeilijk over.

Ik deed er daarom ook onnodig lang over om het boek uit te lezen omdat ik bij de laatste bladzijde bijna net zoveel wist als aan het eind van eerste hoofdstuk. En dat had ik bij het einde van dat eerste hoofdstuk al door. Zo’n type boek dus.

Het boek gaat namelijk over het herkennen en erkennen van cruciale conversaties.

Tussen al het gekakel en geblaat van elke dag zitten er meestal maar een paar momenten dat je rechtop moet gaan zitten, echt goed moet gaan luisteren en nadenken over wat je zegt. Schaniermomenten. Dat is een cruciale conversatie. Meestal voelen we dat wel aan. Maar wat doe je dan? Daar gaat dit boek over.

Die momenten komen echt niet meer dan een paar keer per dag voor. Of veel minder; een paar keer per week (of nog minder: maar dan is je werk niet uitdagend genoeg denk ik).

Het boek deelt allerlei casestudies en tips en tricks, maar stelt bovenal dat het begint met erkennen en herkennen van deze momenten. Er is gekakel en er zijn cruciale conversaties. En dat is in het kort hoofdstuk 1. En de rest van het boek gaat door op dat idee.

Het boek heeft mij geholpen, want ik denk zelf heel regelmatig: rechtop zitten Jan, en nu goed luisteren, dit is een cruciale conversatie.