Weet je nog toen ik woensdag zei dat ik nooit meer de Col de la Madeleine af zou skiën? Dat heb ik toch gedaan.
Waarom? Wie zal het zeggen? De bergen komen op je af of zoiets (dat was de alternatieve titel voor deze post). Omdat er veel pistes dicht zijn kun je niet veel kanten op en het was een mooie ochtend, dus ja waarom ook niet.
Maar bergen zijn bergen. Onveranderlijk. Dus het is en blijft nog steeds een ellendige rotberg, waar je half-in een paar 100m moet lopen met je skis in de arm over een bergpas en waar een onmogelijk steil eindpunt is waar iedereen moet klunen. Dat was allemaal precies zoals eerder deze week. Maar toch viel het me mee deze keer. Misschien omdat ik al wist dat het een rotberg was? En als je dus weet dat je de berg niet kan veranderen, dan moet je jezelf veranderen (hupsakee, de self-help sectie van Bruna is er niets bij).
Boven op de berg staat een stübetje waar die ochtend nog niemand was en zelfs de stoelen nog niet buiten waren gezet. Maar binnenin werd de houtkachel net opgestookt, bestelde R. een glühwein waar ze een pot suiker bij kreeg, en kreeg ik een vrolijk prikkertje in mijn chocolat chaud avec chantilly (pour moi? pour vous monsieur!). Daarna werd er een royaal stukje bessentaart (lokale specialiteit) afgesneden voor R. en ik koos de caramel cheesecake.
Het was op dat moment, op die rotberg dat ik zei tegen R: weet je nog dat we op de Col de la Madeleine waren en ik de beste caramel cheesecake ooit heb geproefd?
Het was namelijk zo’n moment waarvan ik wist, dit moment gaan we het nog vaak over hebben. Dus waarom nu al niet? (Leven in het nu: staat ook bij de self-help sectie).
“I urge you to please notice when you are happy, and exclaim or murmur or think at some point, ‘If this isn’t nice, I don’t know what is.’”
Kurt Vonnegut
Maar genoeg daarover: de kinderen. Daarvoor bent u hier. Wat kunnen we zeggen? In de ochtend weer de berg op en de liften in om achteruit te leren skiën (“it izz forr ze belence”). En in de middag samen weer de berg af, ze worden alledrie met de dag stukken beter. In de middag begon het helaas wel te regenen, waardoor R. en ik er zelf vroegtijdig een einde aan breiden, maar de skiles ging wel gewoon door. Om 14:15 stonden de leraren allemaal in lange rode regenjassen met diepe capuchons te wachten op de kinderen, het had bijna iets dreigends. Zij wisten wat er ging komen. M en R mochten met een nieuwe juf mee (Celine) met een groepje voor gevorderden. F. bleef bij Etienne.
M en R kwamen zeiknat thuis en vonden dat niet zo leuk, vooral omdat de nieuwe juf er denk ik ook niet goed raad mee wist en elke gelegenheid had gebruikt om te ouwehoeren met andere skileraren terwijl de kinderen nat stonden te regenen op een verder lege piste. Zij had daar in haar lange rode regenjas geen last van. Etienne had het beter aangepakt. F. kwam redelijk droog en met een chocomelsnor de berg af, en als we hem goed begrijpen, hadden zij vooral binnen gezeten. Verstandig!
’s Avonds aardappels met groente bij vol-pension R. en daarna zelfgemaakte verhalen vertellen en Keer op Keer spelen. Ook van die momenten om het later nog eens over te hebben.
Vandaag is de laatste dag van het jaar. Dankdag op Urk, en hier staat er toch nog weer skiles op het programma. En er schijnt om 00:00 een vuurwerk show te zijn. Maar er bestaat een kans dat we dan al slapen.
Dit is tevens de laatste blog voor 2022. De 307e van het jaar om precies te zijn. Morgen is er geen blog. Maandag volgt waarschijnlijk de laatste over deze vakantie en daarna gaat de blog weer over tot de orde van de dag!
