John Updike was een bekende schrijver maar ook een gewaardeerde literatuurrecensent.
Hij had hiervoor de volgende regels (nadruk door mij):
- Probeer te begrijpen wat de auteur wilde doen, en geef hem niet de schuld dat hij niet heeft bereikt wat hij niet heeft geprobeerd.
- Geef voldoende directe citaten (minstens één uitgebreide passage) uit het proza van het boek, zodat de lezer van de recensie zijn eigen indruk kan vormen en zijn eigen smaak kan krijgen.
- Bevestig je beschrijving van het boek met een citaat uit het boek, al is het maar een lange zin, in plaats van te werk te gaan met vage samenvatting.
- Doe rustig aan met de samenvatting van het plot en verklap het einde niet.
- Als het boek als gebrekkig wordt beoordeeld, citeer dan een ander succesvol voorbeeld uit het oeuvre van de auteur of elders. Probeer de mislukking te begrijpen. Weet je zeker dat het van hem is en niet van jou?
Aan deze concrete vijf regels zou een vage zesde kunnen worden toegevoegd, die te maken heeft met het handhaven van een chemische zuiverheid in de reactie tussen product en taxateur. Accepteer geen boek ter recensie als je geneigd bent een hekel te hebben aan een boek, of omdat je uit vriendschap bereid bent dit boek leuk te vinden.
Stel jezelf niet voor dat je een hoeder bent van welke traditie dan ook, een handhaver van welke partijnormen dan ook, een strijder in welke ideologische strijd dan ook, een correctiefunctionaris van welke soort dan ook. Probeer nooit, nooit… de auteur ‘op zijn plaats’ te zetten, door van hem een pion te maken in een wedstrijd met andere recensenten.
Beoordeel het boek, niet de reputatie.
Onderwerp je aan welke spreuk, zwak of sterk, ook wordt uitgesproken. Het is beter om te prijzen en te delen dan de schuld te geven en te verbieden. De gemeenschap tussen de recensent en zijn publiek is gebaseerd op de veronderstelling van bepaalde mogelijke leesvreugde, en al onze discriminatie zou zich naar dat doel moeten richten.