Ik was gister bij mijn ouders en zag een Delfts blauw beeldje van een kussend jongetje en meisje. Het bekende oud-Hollandse plaatje. Ik vond het een leuk beeldje en het deed me denken aan het NLNOG logo dus ik maakte er een foto van.
‘Leuk he’, zei mijn moeder, ‘weet je nog dat je die had meegenomen?’
Uh?
Het scheen dus dat ik dit beeldje ooit op een schoolreisje had gekocht voor mijn ouders. Maar ik had hier dus geen actieve herinnering aan. Toen ik daar mijn verbazing over uitsprak, deed mijn moeder een kast open en kwamen er tot mijn stomme verbazing nog vijf beeldjes tevoorschijn.
In totaal zes beeldjes, voor elk schoolreisje één. Allemaal door mij gekocht.
Slechts één daarvan prikkelde mijn herinnering een beetje, maar van de rest: ik had geen idee.
Het was treffend. Want ik leerde weer wat over mezelf (en daar gaan deze blogs over).
- In mijn beleving had ik een enkele keer wel eens wat meegenomen, maar nee: ik nam altijd wat mee. Dat klinkt bekend. Ik doe iets wel of niet, zoals dagelijks bloggen.
- Ik had ook een chocoladereep mee kunnen nemen, maar nee, ik nam iets mee dat letterlijk 30+ jaar later nog uitgestald kon worden op een tafel alsof het net gekocht was. En ook steeds in hetzelfde thema: beeldjes. Dit klinkt ook als mij.
- Ik had minder herinneringen aan de beeldjes dan aan het moment tijdens schoolreisjes dat ik me los weekte van de groep en iets ging kopen. De rest hing dan nog in een achtbaan en ik was aan het snuisen. Dit kon lang duren, want ik mag graag op mezelf zijn. Check.
- De beeldjes hadden volgens mijn moeder jarenlang een prominent plekje in de keuken. Maar dat ging voor mij dus op in het grotere geheel. Het is dus niet zo dat ik elke keer wanneer ik er langs liep dacht: ah, die heb IK gekocht. Die twee dingen stonden los voor mij. Het gaat veel te ver om dit nu uit te pakken, maar dit klinkt voor mij heel bekend.
- Ik kocht er altijd twee: één voor mijn ouders één voor mijn grootouders. Jep.
Dit klinkt allemaal als iets dat ik zou doen, dus dan moet wel waar zijn, toch.
En toch voelt het een beetje vervelend dat ik dit zelf niet meer goed weet. Ik heb dat vaker met zaken uit de basisschooltijd periode. En ik roep altijd dat het een goede eigenschap is dat mensen soms dingen kunnen vergeten. Maar dit zou ik nog wel willen weten. Natuurlijk weet ik nog wel verschillende dingen uit die tijd. Maar ik heb vaak ook het idee dat de pubertijd een soort wazige wolk over die tijd heeft gegooid. De pubertijd, waarin je actief afstand van die basisschoolperiode hebt proberen te doen of van het kind dat je toen was. Maar, NEWSFLASH: dat verandert dus niet, je bent wie je bent, zoals bovenstaande bullets laten zien!
Maar misschien is dit ook waarom ik tegenwoordig overal en altijd veel foto’s maak; zodat ik altijd terug kan kijken? Zoals ik nu ook meerdere foto’s van deze beeldjes heb gemaakt. Het moet vastgelegd worden. Vastgegrepen herinneringen.
Van het moment dat ik deze beeldjes kocht, bestaat natuurlijk geen enkele foto, goed dus dat er moeders zijn om ons er aan te herinneren.