Vergeet het maar

Mijn tienerkamer was bezaaid met KIJK magazines. Dankzij mijn oom en grootvader had ik de complete jaargangen van de hele jaren 80. En de magazines vonden in mij een dankbare lezer.

Veel artikelen staan mij nog bij: over perpetuum mobiles, prismas en natuurlijk die over computers. Maar er is maar één artikel waar echt heel vaak aan denk.

Namelijk over een Russische jongen uit begin 20e eeuw die alles kon onthouden. Of anders gezegd: hij kon niets vergeten.

Als scholier klonk dat als een droom, nooit meer iets kunnen vergeten. Één keer iets overlezen en het staat voor altijd op de harde schijf. Ideaal toch?

Echter het artikel maakte al snel duidelijk dat die jongen een behoorlijk problematisch leven had. Niet alleen moest hij allerlei experimenten ondergaan, maar het feit dat hij niets kon vergeten maakte dat hij ook niet in staat was om emoties op een gezonde manier te verwerken. Wanneer er een nare gebeurtenis was kon hij die, jaren later, nog steeds zo voor de geest halen alsof het nét was gebeurd, en hij ervaarde daarbij dezelfde intensiteit aan emoties.

Het artikel maakte duidelijk dat de eigenschap van mensen om iets te kunnen vergeten cruciaal is bij het verwerken van emoties.

Het artikel is me bijgebleven omdat ik tot dat moment ‘vergeten’ altijd als iets negatiefs had gezien. En het artikel veranderde dus mijn blik daarop.

Ik moest hier afgelopen week weer aan denken toen ik naar de kaakchirurg moest. Geen pretje. Maar in een gesprek met mijn zus (die er ook meerdere keren is geweest) herinnerde ze mij er aan dat ik er 10 jaar geleden ook al eens was geweest. Blijkbaar was ik dat dus vergeten? Achteraf was dat misschien maar goed ook.

Strekking: maak je niet druk wanneer je iets vergeet. Soms is dat maar goed ook.

(NB het is me nog niet echt gelukt een wiki pagina oid te vinden over welke jongen dit artikel ging. Mogelijk ging het om Solomon Shereshevsky).