Ik las laatst in een boek een waarheid waar ik eerder nog niet mijn vinger op had gelegd. Namelijk dat het leven is als eb en vloed. En dit klikte direct.
Soms sta je aan, soms niet.
Ik herken dit of het nou om consumptie gaat of creatie.
- Blog ideeën: soms vijf tegelijk, achter elkaar, soms een week lang niets.
- Series: soms kijk ik maanden niks, en dan ineens kijk ik in een paar dagen een heel seizoen.
- Longreads: de links hopen zich op en dan zo ineens op een zondagochtend voordat de zon op is, lees ik 20.000 woorden.
- Podcasts: die luister ik eigenlijk altijd, maar ik merk dat ik sommige beter opsla dan anderen, iets met ruimte voor attentie en aandacht.
- Enzovoort.
De aandacht komt en gaat. De kraan staat aan en uit, aan en uit.
Sidenote: eb en vloed worden veroorzaakt door de maan. Dus ik kan nu niet anders dan ook denken aan deze twee tweets van David Lynch die ik de afgelopen dagen vaak voorbij zag komen.
Ik heb me al vaker afgevraagd waarom dit zo is, waarom zou ik mijn aandacht niet naar mijn wil kunnen buigen? Waarom kan het niet gewoon altijd vloed zijn. Zou lekker zijn toch?
En het klinkt ook een beetje als; soms heb je wel ergens zin in en soms niet. Maar ergens wel of geen zin in hebben, heb ik altijd onzin gevonden. Je moet gewoon aan de slag. Ik sta dan ook stevig aan de kant van Steven Pressfield als het gaat om “inspiratie is overrated“, ga gewoon aan het werk.
Toch, zoals uit de voorbeelden hierboven blijkt, herken ik dus wel eb en vloed periodes.
Ik kan hier nu dus lang over nadenken, of: ik kan accepteren dat het zo is, en het herkennen en erkennen en gaan met de flow, een ander belangrijk woord uit dat zelfde boek.
En, mild zijn voor mezelf.
Maar het leven is als eb en vloed. Periodes van melancholie horen erbij, en ze gaan als het goed is ook weer voorbij. Je daartegen verzetten, is verspilde energie. Wees liever mild voor jezelf.
Intentioneel Leven – Ernst-Jan Pfauth