Ik luisterde deze week een podcast met filmmaker Werner Herzog en daarin vertelde hij dat hij tegen (de meeste vormen) van therapie is. Amerika is hierin doorgeslagen zo zegt hij.
Zijn argument gaat als volgt.
Stel je hebt een nieuwe huis en je zou in elk hoekje en gaatje van dat huis een grote lamp neerzetten, zodat er geen enkel hoekje of gaatje onbelicht blijft, dat zou geen prettig huis zijn om in te wonen.
Wat hij dus zegt is, dat wij mensen donkere, onbelichte hoekjes nodig hebben. Het hoort bij mens zijn. Alles steeds onder het vergrootglas leggen in het volle licht, is niet goed. Zo stelt hij.
Ik heb zelf geen ervaring met (psycho) therapie maar ik denk hier nu al een paar dagen over na.
Hier kun je de hele aflevering luisteren.
Het clipje waarin hij bovenstaande zegt, staat niet online, wel eentje waarin hij over zijn fascinatie voor insanity praat. Ook zo’n onderwerp.
In America is het bijna een soort coach. Maar om nu te zeggen dat vrijwel alle therapie onzin is, lijkt mij op zichzelf totale onzin. Sterker nog: veel te weinig mensen zoeken hulp bij mentale kwesties wat grote gevolgen heeft voor zichzelf en anderen.
Hulp zoeken wanneer je problemen hebt is altijd goed. Maar ik denk dat er nog altijd een taboe ligt op dat onderwerp. Het wordt gezien als zwakte.