Ik ben al vroeg wakker, het is nog donker, het raam staat op een kier en ik luister naar de meeuwen. Het kan niet echt door de jetlag komen, want het is al dag drie. Het kan ook niet door het bed komen, want die prima.
Misschien komt het door het lokale drankje van gister. Verraderlijk zacht, maar deze valt toch harder dan ik dacht.
Of misschien komt het door de vele indrukken en ontmoetingen van gister.
Mensen die spreken in een taal waar werkelijk niets van is te begrijpen. Een hele oude taal, maar ook een taal die plek heeft voor nieuwe termen als ‘artificial intelligence’, en daar eigen woorden aan geeft.
Mensen die hun woorden vooral gebruiken om te spreken over identiteit. Over merk. Over trots. Over de toekomst. Over overleven.
Ik krijg veel appjes en vragen waar ik ben en wat ik nou aan het doen ben? Ik heb besloten daar op mijn blog nog even niets over te zeggen. De korte versie is: ik ben op reis en probeer mensen te ontmoeten en verhalen te verzamelen. En daar ga ik wat over proberen te schrijven. Maar ik moet eerst alles verzamelen.
Mijn gezin was gister in Wildlands. Het gezicht van mijn jongste die aapjes ziet, is een goeie samenvatting van ook mijn mood. Hun daar, ik hier.
