Genie vs. scenie

Mensen strooien vaak met de term genie. Het wordt dan gebruikt voor de eenzame, niet na te volgen kunstenaar of artiest die — helemaal alleen — mooie dingen maakt.

Vaak gaat het dan wel om mensen met uitzonderlijk talent, maar talent alleen is niet genoeg!

Wat minstens net zo belangrijk is als genius is de scenius. Of — bij deze stel ik voor als Nederlandse term — de scenie.

Het is de creatieve omgeving — the scene — waarin gelijkgestemde creatievelingen elkaar vinden en elkaar tot steeds grotere hoogte duwen.

Toen ik dit las, kon ik hier gelijk veel voorbeelden van bedenken:

• De Manchester muziek scene vanaf eind jaren 70.
• The Inklings het schrijversgenootschap waarin zowel Lewis en Tolkien zaten.
• Parijs jaren 20. Met schrijvende expats Hemingway, Scott Fitzgerald, Gertrude Stein en meer.
• Silicon Valley: alle top tech bedrijven zitten op dit kleine stukje aarde.
• De kunstbeweging De Stijl.
• De generatie naoorlogse dichters De Vijftigers.
• Het Manhattan project.
• The Beatles: drie van meest begenadigde liedjesschrijvers ooit in één band (dat is geen toeval).
• JUK? Een lokaal kunstenaars collectief.

En hoe meer ik er over nadenk, hoe minder voorbeelden ik eigenlijk kan bedenken van het eenzame genie. De zolderkamer knutselaar die de wereld doet verbazen met zijn of haar werk.

Alles en iedereen is altijd met elkaar verbonden — al dan niet geografisch — en alles en iedereen beïnvloedt elkaar, en iedereen staat op de schouders van anderen.

De les is deze: stop mensen met vergelijkbare talenten bij elkaar en ze zullen elkaar nóg beter maken.

Het is een interessante observatie die ook een ander gegeven deduceert:

Wil je ergens beter in worden, vind je scene!